emin olamadı hiç

acı duymadan

vücudunun ne kadarının

kendine ait olduğundan

parça parçaydı ya

neyi ne için istediği

neden yaşayıp öldüğünü

sorarken

o kadının yüzünden

süzülürken

tam da hafiflemiş

neredeyse beden-siz

Naci saf-dil

su üzerinde yazı

üfleseler içine bulut olacak

melekleri sırtında taşıyacak

hem kendi hem de değilken

düşmek ve düşlemek

tekrar ve tekrar

kıracak iradesini

ve kaburgalarını

ağaç dallarıyla

değiştirdiler

ayakları yere basarken

gözleri gök-yüzünde

yüreği kanatlılara emin

olsun diye