cadılarını kendi yaratırdı

sevmek isterken dişleriyle 

yaraladığı kadınların

yanlışlıkla seviştiği

püsküllü hüzünleriyle

otuz bir ekime kadar

olmadı önümüzdeki kışa

kader çekerdi kalem

yüreğinde nadasa bırakırken

ısınmak isteyince kan arayan

bir vampir misali korkunçlaşmaktı açlaşmak

içindeki canavarın dileği

büyümekti sonsuza doğru

bal kabağından inlerinde

doyumsuz bir yaban domuzu

kılığında tek boynuzlu sert ve kuvvetli bir

adam olmakken naci-zane engizisyondan kaçıp

aklının şeker dağıtan çocuklarının

yanmaz cadı tadını heyecanını içine bastırır

yabancı bir kültürün çılgın makyajında

sahte gülüşler ve kanlar ile maske takma bayramı

her gece ay eziyetinde kendi olmaltı Naci

kurt adam ısırıklarında gizlerdi

güçlü mü güçlü olma hayalini

korkularının gölgesinde

dile dökmek için aldattığı

tüm kişilerin kirli bir yüzüydü

vicdanının duvarları cadıların ateşle canlanan gözleriyle

oydular da oydular

her hüzne bir kovuk, her kovuğa bir mum

koydular da koydular

yakmak için günahlarını

 

Resim: “Black Cat At Halloween” by Deskridge (Deviant Art)