kırıp geçtiği, kopup geldiği

isyankar bir kul sevinciydi

yaratıcı çanını çalmak çocukça

uyandırmak incir içli dünyada

ne arzuladıysa çil çil

tanrılar ve tanrıçalar biçimli

varlıklarda yokluk yemiş

yas tutmuş, yüz bulmuş

çatlak çanak iradesinden akıtırdı

KUN emrine döndürmek için

ezelin çirkin zifirini

kırarak tomurcuklandırmak

söz tutan kara noktalarla

pörtleyen gözlerin yansıttığı ışık

her şeyi kendine benzetmek

hiçbir şeye benzememek

mükemmel bir yokluktu yazmak

kurban olduğu o biçimli bedenlerin

nereye ödeyeceğini bilemediği

bu yüzden köpek gibi kemik gömüp

kusursuz güç dilediği bedelleri

Naci’nin çatlaklarını açan yüktü

kimseye yar olmayacak esaret yadigarı

topak toprağa dönüşmüş yüreği

ellerde toza küle elenirken

ruhun kırık çömleğini sayfaya

kulpunu tutamadan döktü

kul kul derisi sözcükler

pullu mezar örtüsü resimler

başını kaldırdığında aynı hiçlik

nerede kurudu sevinç?

 

Resim: Jeane Myers