haykırırken içimde tanrı diye

kimse yoktu

herkes tarafından sevilecek

herkes tarafından yıkılabilecek

bir varlık körlüğünün

başka kaynağı olamaz

aman Rab! Aman!

Anya’yı yakalamıştı çırılçıplak

beyaz ışıklı gülüşü ruh bulutu

ulaşılmaz pürüzsüz teni camdan

zamanın ötesine dönüyordu

gümüş renginde parıldadıkça

kendi çirkinliğinin

mutlak yansımasının

kusursuz güzelliğin işaretçisi

olduğu Naci’ydi hicran

her zihin ve aşk yenilgisinde

gözlerinin arsenik yeşiline

kene gibi yetersizlik yapışıyordu

sonsuzluk arzusunun hemen sırtında

hayal kırıklığı birikintilerinde

çamurdan bir adam

yaratması için Prometheus ile

kirlendi tıkanana kadar

ateşi yanarak götür

kendi ateş olan Cezayirli gibi

çokça tanrı diye haykırdı

çıkamayacağım bu bedenden

ölmeden

çıkmayacağım yükseklere

delirmeden

çağıran bir tek şeytan

“suçlu bir bilinç

anlaşılmak ister en çok”

neden yaratıldığını

içinde tanrıyla

ölümüne sevişirken

Resim: “Study after Odilon Redon’s Birth of Venus” by Stefania Georgescu (www.deviantart.com)