kayığının kenarında

kocaman gözleriyle

topraktan

mayalanmayı bekleyen

bir kıvılcımsın Naci!

fecir bir varlık laneti

inince üzerine

köksaldığın o tüm korkuların

ferleri tutuşuyor

duy dehlizli damarlarında

yol alırken hiddeti

yangınlarının kıyısında

ezdiğin nilüferleri

ağzın çamur

ağlayarak kokla

kendine köpekleşmiş

kemiklerini çıkar

sevdiklerinin  

suretinde

ilahlar gömdük altına

kesildiğinde ayrı yaşamlar

sürecek kadar narin ve kaygan

kahverengi vıcık vıcık zarafet dolu

ilham kokulu bir can soluyan Naci!

ayaklar altında unutulmuş

dillere pelesenk olan bir ağıt

çürümenin şarkısını

o tahta göğüs kafesinde

ve metalik zihin kutunda

parçala da kuşların

havalansın sebepsizce

o sönük maviye

Resim: “The angel of Destiny”, Odilon Redon