her akşam üzerinden

atamadığın hicranlarına

bordo nehirler çağlıyor

sarı ışık tozunu alırken

unutmaya bastırdığın

kuytularının köşelerinin

kavuşmaya yüz tutmuş

iki kadeh dudakları

çarpışınca kırılan şehvet

ve kelime kapılarına sıvadığın

sıdkı sıyrılmış kırmızı

aşk diye bir şey yok Naci

açıldığında gözler kocaman

zamanla parçalanmış iradeni

köpekleştiren zaafların

kucağında dimdik dururken

parmaklarının arasından

kemik peşinde koşup giden

rüzgarın eteklerinde Hicran

dağılmış saçları, benliğin

şerbetimsi suçluluğu

ifşası yalnız mahreminin

topluyor asılmadan

duvarlara yansıyan

bukle bukle gölgeleri ki

beyaz gömlek ruhları

sana ait olmayacak

bedenler suretler bitiştirdiğin

Resim:Phil Hale “Flinch”