zevk veren her şeyi

güzel bildiği 

gülümsemesini kurban edemeden

gezindiği içinin ıslak günleri

ortasında güneş misali

taşıdığı iki çift yeşil cevher

dokunamadıklarına

düşlere, olmayacak hayallere

sürdükçe silikleşti kendi kendine

mutluluğun en saf şeklini

çırılçıplak

kadın bilirdi Naci

ay parçası gerçek ve

güzelliğin arasını

açmak isteyen, genç ölüm

o cömertlik uykusu

sırılsıklam küvette iki büklüm

ana rahmi misali zifiri

kuytusuz evine vesile aşk

şeklini alabilmek aktığı

mutluluğun tutması

gözleri büyürdü yeşil küflere

kara ve yumuşacık tüyleri

her şeyin yüzeyi

muhteşem bir karanlık

dünya perdesinden ince

çekilirken keyfin merkezine

uzattığı bedeli

kara ellerinde kirleri

elbet görebilmek dahi

arınmaktı var olmak

yaratılmış yokluktan

Resim: Ruprecht von Kaufman “Die Reinigung”