kitabını savurdun göğe martıya dönüştü

çevrendeki çalkantılı deniz maviden yeşile

bir adaya varmadan düşündüklerin

Neruda okuyordun sevdiğinle

kanatlarının altında gri kıvılcımlar

içlerinde yuvalar kurduğun kristal küreler  

hicranlarının marifetiyle döndükçe

dalgaları insanlara karıştırdın

bir renk olabilseydin saf ve yoğun mavi

sürüldüğün yerler parıldasaydı

onca ışıksızlığa inat bağrını açtığında

altın nardan ışıl ışıl bir kalp bulsaydın

sevdiğinden her emin olduğunda

bir altın diş düşseydi avuçlarına

dalgalara nazar boncukları dağıtan

her biri yeni doğmuş çocuk gibi

yumru bulutlar daha da sonsuz

kıyılarına anılar vurdukça yeniden

doğan balıkçı kralın tinsel varisi Naci

korkma da yem et korkularını

sevdikçe büyüyen o koca okyanus ağza

“bazen erken kalkıyorum ve ruhum bile ıslak

uzaklarda deniz ses veriyor ve sesleniyor

bu bir liman

burada seni seviyorum”

 

Görsel: Georges Lacombe “Marine Bleue”

Alıntı: Pablo Neruda