ey alemin başındaki!

üzümlerin, arpaların

denizinden içtiğim kadar

başımın altında taş yastık

kabarıyor

kağnı arabaları çekiyor

yaşadığım diyarlarda

bulutları

sırtım yerde sen üzerimde

zorla sevişirken fani halimle

gözlerim göğünde tutsak 

oysa aklımda bir sonsuzluk

biraz Anya, biraz hicran

ben iki adımı zor atarken

yokluk yürüyor  

kollarımda damarlarımda

düşün

gözlerimde kara lekeler

bir var, bir yok masalında

o “an” denilen kuytuya

ah bir sığabilsem

sarılsam, bırakmasam

benden esirgediğin her neyse 

kaçabilsem senden karabasanım

aklımın üzerinde hareler

dudaklarca, yanaklarca, dillerce

duy seni ne kadar sevmişim ki

düşün

gönül çürüklerimi

vişneye çevirmişim

tadın dallarımda budaklanıyor da

sen beni çevirip çevirip

küçük ölümlere sürdükçe

inadım inat

yiyeceğim vicdanını sözcüklerle