tanrının örtüsünü sıyırıp da ara ara

omuzlarını, bağrını, seven yerlerini görmüşcesine

utanarak, meyvelerini eteğinde toplasan

mutlu anları kendin yapabilsen boğdurmadan

kötülük dediğin nefsine, kara balık aklına

ışığı ağzınla yakalasan, göğü iradene iliştirebilsen

zamanın hamuruna hamdini katınca

Yunus’un taşıdığı odunlarla ısınırcasına

altınla öpebilsen kırdığın her şeyi

terse dönmeden kuyunun yegane nilüferi

tonlarca bulutu taşısa, renk tonlarınca aşkla

gözlerinin ferine batmadan dünya

gülerdin ya şarkıların arasına yarının tadını kattığında

incecikti gönlün iki yokluğun arasında geçerdi

bir iyiliği bin kişiye bölerdi

şimdi bir dağ ki kar tutmaz, ışık vurmaz

sırf görünmezlik, sırf görünmezlik