NCY

the central plan, the plane of existence

walking, talking, driving

the “I” hosted a cat, a friend’s father’s funeral

the Friday and how academia turns into a black hole

while you roll into a mere machine part manifest of the paycheck

while the transcendentalist naively, childlike, ran after the

blue ball bouncing endlessly towards the streets

the street car named desire

to say the stars are not eternal, nothing is eternal

except for the moment you forget in gleaming eyes

like perfect mackerel essence, you do not exist except

you do not talk about, you do not daddy talk about

fight club called life

for the moment you become one with your cigar, sun, unfulfilled

desired photographs feigning peoples

faking unlikes, un-passions, and pullbacks

nature already stillborn, inside is there insipid hope?  

Image: Julia Soboleva

korkunun birçok adımı niyetlendirdiğini biliyoruz

açlığın soluğun kenarına yapıştığını

arzunun kasıkları maşa gibi kullandığı hayaline

tepe taklak olan düşünü ve giderek sertleşen

kaslarını ve ümitlerini ve imkanlarını

canavarla mecazi ve cinsiyetsiz sevişerek kırdığını

“rigor mortis” duyguların kırmızılı pübik döşeğinde biliyoruz

zevkle boğmak için İstanbul’un kadınlarını yanıp söndürdüğünü

tüm insanları mahalleme aşksızlık salgınıyla saldığını

isminle anılınca yokuşu çıkarken sırtımda gözlerin eridiğini

her adımla kendimi yedirdiğimi, terlediğin hayatın  

özün olduğu kara kısmının pembe yarığını sevdiğimi

adetini değiştiren ölümün gözlerinin yukarı baktığını

mavi kıçında dönen dolapların rahminde biliyoruz

I would’ve believed you

if you only had poppies on your forehead

like Ajna

but not the red eyes

if you just had green sprouts

instead of the word-mouth

the lying mechanics

but not the red eyes

the gaze-stuck

deceives your penance

the black organic smear blurs the vision

guilt like

on your shoulders

but the eyes

the dark blossoms of the soul

belie you

 addicted, sickly yellow

a green line, just a counter you are

there’s no consciousness

under the sun that is

in the corner of your mind

feeding the poppies

the sweet slumber, soothing

if not for the red eyes

I would’ve believed

Adam vardı kitap okudukça kadın

Olabildiğini düşünen kadın vardı

Okudukça adam olduğunu düşleyen

Olmadıkları şeylerin peşinden

Buluştukları mısrada babalarının

İlgisizliğini ve eril dilini ve sertliğini

Tokat gibi vuran kelimelerini ve bakışlarını

Nazi toplama kamplarına giden trenlerde

Çıplak oturmuş yaralı ruhlar misali kemirmeye

Benzeterek görülmek isteyen bulanık su içli ve içli

Şiirde her şeyi söylemezsin, bedeli olur

Adam ve Kadın

Senin acın hiçbir şey, seninki hiçbir şey esas,

Bir şey yok kitapta çok şey var ve haddimize değil

Acımıza kim kılıf örebilir, öpmeden yaralarımızı

Liderimizin ince bıyığı damın altındaki pembe ışıklı topa

Denk gelmeden kim gaz odalarına sürükleyebilir bizi?

Olmadığınız gibi olunuz

Görsel: Felice Casorati