yüzünü yüzünü çeviriyorsun

bir derdini uyutmak ister gibi

oysa başındayım

aklın

yüzünü hüzne yaslamışım

sırtımda koca bir şehir

düzen yok diye inleyen

bilinç-altım-üstünden

soluyor ayakta dururken

gözlerin

pencerelerden

koyu, gölge, ellerim cebimde

izlendiğini bilmek

her bir parmak endişe

hastalık, azlık

soluk yastıklar, yıldızlar

kaçamadığım sen

tanrım aç şu panjurlarını

işaret etimden ayır bakışlarını

altı boşluktan

istediğin yeşil elbise ben

Görsel: Lucian Freud