korkunun birçok adımı niyetlendirdiğini biliyoruz

açlığın soluğun kenarına yapıştığını

arzunun kasıkları maşa gibi kullandığı hayaline

tepe taklak olan düşünü ve giderek sertleşen

kaslarını ve ümitlerini ve imkanlarını

canavarla mecazi ve cinsiyetsiz sevişerek kırdığını

“rigor mortis” duyguların kırmızılı pübik döşeğinde biliyoruz

zevkle boğmak için İstanbul’un kadınlarını yanıp söndürdüğünü

tüm insanları mahalleme aşksızlık salgınıyla saldığını

isminle anılınca yokuşu çıkarken sırtımda gözlerin eridiğini

her adımla kendimi yedirdiğimi, terlediğin hayatın  

özün olduğu kara kısmının pembe yarığını sevdiğimi

adetini değiştiren ölümün gözlerinin yukarı baktığını

mavi kıçında dönen dolapların rahminde biliyoruz