uçurtmanı ters tuttuğundan yerin

içine çekiyorlar seni

bu zevk değil

anca solucanca

kasığına kanca takılana kadar

sürünüyorsun kumca

inci toplayacağım diye daldığın

denizde tuz topakları ağzında

gözlerin hep kırmızı

kan besler gibi

kiraz tükürür halde uyumuyor

vicdanına asılanlara yüz vermiyorsun

“ben mi yarattım?”

kuş çok büyük çok zengin çünkü

yumurtaları almak için kesmeyeceğin

kaz yok ama anaların yavru keseleri

mezar taşları hepsinin

içinde bir kitap

sana bela okuyorlar

sevilmek zor iş, parayı yer yutar

nefsi kurutur çamaşır ipinde asar

kim sana gülüyor bilemezsin

nefesin kesilir

ölüyorum diyemezsin

gel çık gömüldüğün yerden

bir önceki şiire inan af dile

görsel: Joseba Eskubi “Insomnia”