pembe şeytanı dizlerime yatırdım başını okşadım

o her dokunuşumda bir oğlan istedi benden

ben ki oğlanlar doğurdum kızların içinden

suyum geç-erken dereler çöller kahvem tadıldı

ağzım dizim yandı saatim kumlandı durdu

*

doyamadım söze, kenarında bal dudakların

şeytanın çatalına çakır keyif bağrışına toynaklı ağıt

yaktım saçlarına uzun tel tel kuşlara özenir gibi

uçamadıkça zihinlerin güzel avrat otların bağrına

incecik korkulara ve iyiliklere tünedim şey-it

*

fırtınaları yarık bacalarımda tütsüledim ölmemeye

ciğerim her gece yeniyor beni kedilerim

yiyemeden şeytanımla gırtlağımıza kadar

inliyoruz üşüşen düşünceler ve niyetlere acımıyor

ahdımı tutan şeytanınki sadece iki parmak günah

Görsel: “Deadly, kindly, Truly with Me” by Naudline Pierre