kelebeğin aklıma yuva yapmasından yılları

dans ederek çalmayı

 müziği

gönlümde iki dişil devinime

ta ki düşene kadar

tutmayı

yarıktan kuru çıkmayı

ayağa tekrar kalkabilmenin erdemini

bacağımdaki kasın beni itişini

Mevlevi gibi döndüm

korku ve aşkla bir

bakışlarımın üstüne düşenden

çok görmesiyle

eriyen irademi hep kağıtlara bastırdım

bedenim

düşünmek düşlemekten ağır gelirdi çünkü

tekerleme gibi tekrar eden hayat

danstan ziyade yürümeye

şiirden ziyade nesre benzediği

içindi

kızıl ince bir çizgi çekmek istedim hep

 insanları affetmeyi

ve öldürmeden avlamayı nida ettiğimde

yüzüm şeytanın omuzlarına dönse de

takip edilirken kaybolmayı

severken sanata  dolanmayı

koza olmadan ölmemeyi

uyandırıyorum aklım iki kanat havada

vücut yerine söz yerine

tamah etmeyi