bizi bir aile yapan şeyleri düşünüyorum bazen

birbirimizin gölgelerine takılıp çekildiğimizi ve yaşıyor gibi

karanlık bir ülkenin dizlerini kırıp bize eğilip bizi fark etmesini

diliyorum ki ölü anam ve mavi gözlü babamın tahayyülünde

bir huzurlu hayalete dönüşeyim, işini yapan, seven

yıllar geçtikçe görünmezliği ve içindeki kara balçığı artan

ama oradan buradan çalıntı, kiralık düşler ve hayal katili

memleket de bizi artık görür diye eridikçe ışık veren

tıkırtılarım duyulsun diye mutfağın kenarlarında kraldan kaçmış

kırıntılarını arayan, üfleyip püflemeyi nefes sanan bizi, ben

beyaz bir bankta kapkara bir aile portresi verirken ölüme

karşı gözlerimiz gün geçtikçe daha beyaz devşirildikçe

zamanın, anın dışına doğru savrulan bizi tahrik ediyorum

oysa çokluk eriyor, tekbir getiriyor, çokluktan, tek bir ben kalmış

öyle kopuk ve kanatları kırık, bir gülümse üzerimde örtü

beraber titriyoruz, herkesin herkesi herkes sandığından öteye