büyük bir yıldızı olsun isterken

tozlarına hapşıran biri Naci

civciv yürekleri toplayan

perileri ormandan kaçıran yamyamlar

sırtlanlar onu ısırmıyor

kocaman bir leke şehrin

kirlenen çamaşırında

şeriat getiren kara kediler

turuncu kabaklar başında

beyaz çarşaflar hortlaklar

debeleniyor gecenin örtüsü

altında karesiz ve buruşmuş da düşünceli

olunca görünmüyor gittikçe

marketlerin boş koltuk aralarında

karıncaların sırtındaki onca yüke rağmen

tek bir yolda ilerlemelerini

insanlara yüklüyor

mum ışıkları doğum günlerinden

paketlerini taşıyor pastacıların

çilekler sürüyor üzerlerine

kremalar içinde köpüklü ağzı

gözlerini kaçıranları kaçırıyor

öyle bir kara kuyusu var bir

değirmenin buğday teninde

tıkıştırdığı pamuk kadar yumuşacık

evleri kadar evlenmek isteyenleri

fiziksellikten sıyıracak şahane

avluların duvarları elleri

turuncu ruju

öyleyse tut dalından indir

kediyi mavi elbiseli geceyi

Naciye ol kadın kıyafetleri

sözlerin parmak araları küflenirken

gel bizi oynamadan biri

karanlıklar karınlıklar olalım

görsel:Hernan Bas

benim dünyamı düşlemeye

astığım kabanımdan, kaba etlerimden önce

bu şekilsiz ve karanlık odada

eğrilirken bakın bir

terkedilmiş gardırop aynasının

buğulu perdesinden

bir ihtimalin dans pabuçlarına

tangolara burun kıvırarak

bedenime küçülürken ihtimalin

yansımadan

geçen zaman tozlaşırken üzerimde

sevişmekten imtina edeceksiniz

sana seçtiğim kapkara koltuğun kucağında

gözlerimden devasa düşerken memelerim

bakın o adam ve kadın içinizde

hala yaşıyor mu?

duvar dipleriniz, tırnak aralarınız

henüz gömemediğimiz ölülerinizle

gözlüklerinizdeki derin gölgelere

rağmen lütfen, lütfen

ıslak ve oyuklarıyla karmakarışık

dudaklarınızla beni

arzu edilmediğim kadar öpmek istemeyin

ben bir kez daha balerin doğmadan

Görsel: Giorgos Rorris “Potentially”

ellerini çamurdan hikayelerle kirleten sen

kime okursun Hristiyan mahallesindeki

salyangazoz müezzin gibi şiirlerini

Fi Çi Pi yazsana estetik akıllı kral  

sürsünler seni göğüs uçlarına

iki anlamı bir imgeye sokmaya çalışan sen

zamanın ceylan derisinden davulunu

delip geçerim derken sarhoşsun

en fazla on kişi anlar kelimelerini

ki onlar da belli senden deli

sorarım ıstırapların çelik bellerine

vurdukça, o kırmızı için, yanan Naci

nerde hani oku üfle yangın çıkalı

neyin ardına saklanıyorsun iki de bir

geleneklerin çakalı çarşafları leş kokmuş

ensest çocuklar doğurmuş aklın zilleri

çalarken gülüşlerini düşlerin, düşkünlerin

çok hisleri olur bizim gibi değil

özgür veletlerdir bulutlardan masum

ufacık yüreklerle kocaman yaratılışlar

açılır, parıldar, genişler nefesin tıkırtısı

sen alıp verdikçe, kira var, vergisi var

Allah değil, bir insana kireç ol dediler

ağaçların apış aralarına

öyle kurumuş aklın, kehribar olsan

asılmazsın ağza, kim okur seni pis naneli

gölgen ayrılmıyor ayağının dibinden

siyahınla bir olmuşsun tövbe etmeden

köklerini kurutan derinden koyu halkalar

sarmış pişmanlıklarını yere çekildiğin

köstebeklerin kör uykularına ortak

bir kurtarıcı arıyorsun fal taşı gözlerin

kahin akşamı bir bulutu sırtına dayamış

oysa Anya dediğin sadece kadınmış, hicranmış

o da açmış, kapamış, doymuş, bırakmış seni

dimdik dikip suya muhtaç topraklara

siyah mermerden bir abide, bir heykel gibi

kim yarattığını kör eder ki kendine?

Ah Naci durdukça putlaşıyorsun duy artık  

nasıl kuruduğunu, kalınlaştığını, ışığı

yutan zamanı, karanlık sararken-dinle

çağırdığın melekler kadar şeytanları

arkanda sarı gökyüzü ağzı kapanmaz bir çığlık

onun dişleriyse istediğin yırtılmaya hazır ol

tanrı dediğin alamet içinde çınlayan ses

korkma tohumlaşmaktan, dağılmaktan, özgürce

sana şimdi vuran rüzgar bir vakit düştü

hayalince adamları buklelerinde dolaştıran

kadınların gönüllerine günah cübbeleri

kendi kendinin peygamberi Naci üzülme

kurban etme yaratıcı hüznü boş zevklere

sen çekildiğinde gök yine devasa boşluk

Görsel: Anne Magill “Never Let Me Go” 

bir çizginin üzerinde

bir köprünün yüzünde adımların

içinden çıkamadığın çukurun

birkaç zevk kutun karamelleşmiş

kahverengi geçmişi içinde kurumlaşırken

ağzında geveleyip elinde çevirirken

zamanla kararan kararların

tadında bırakmak için değişimi

köhne köşelerde kuruyan

sen devin erişilmez gövdesinde

Naci bu gölge derin

çitlerinden kırılıyor bu gölge derin

dökülüyor yürüdükçe  

yılansı kıvrılan hicranlarla sınırın

omzun bir ileri bir geri gel 

istiyor musun istemiyor musun değil

uçsuz bucaksız

belli içten o kararlılıkla

unutmak kendini kifayetsiz keyfinden 

bir kara deliğin peşinden 

ağzı sulu aklı bulutlu kibrin

yumulu pencerelerin açılıyor

inceliğinde kara kalemin

ya şiir ya gözlerin boyu çekilir

bir çizginin üzerinde bir insan alırsın

içine dağlarının arasına yolcu

Görsel: Manyard Dixon “No Place to Go” 

bir eksiğin varsa ilk ben bulurum Naci

tanrın gibi düşün beni

içinde sen gibi şıkırdayan deli

şahdamarından da yakın görünmez bir peri

deli olmak için hücrelerini küfre tutan

beş vakit oruç tadında ağzı kudurtan

acayip kadınların fantezilerin

fantezi müziğin sahte kralı bir mehdi

pelerinini örtmüşsün üstüne asan kocaman

duvarlara bakıyorsun mağaran var sanki

hedef etmişken kendini cinlerin emellerine

peygamber mi olacaksın kırkından önce?

kalbin bir daha kırılmadan on dokuz yaşında

bir afetin elinde tutamadığın yıldızlarla

ne anlamı var elin ihanetinin

it ürür kervan yürür, beden çürür

hicretin başladı hücre hücre, sen de hicrettin

bir kıyı en zarifinden inci duası dizilmiş

yüce gönüllü kim, sen kim, anneni kendin boğdun

boş bulutların kısa kemiklerinle

utanmaz bir adam olmaktan bir ayak kırıksın

haydi Naci kaldır, kıpırdat kollarını

yitmeden niyet silkin üzerindeki ölü toprağını

Görsel: “Souls on the Banks of the Acheron” by Adolf Hiremy-Hirschl.