pembe şeytanı dizlerime yatırdım başını okşadım

o her dokunuşumda bir oğlan istedi benden

ben ki oğlanlar doğurdum kızların içinden

suyum geç-erken dereler çöller kahvem tadıldı

ağzım dizim yandı saatim kumlandı durdu

*

doyamadım söze, kenarında bal dudakların

şeytanın çatalına çakır keyif bağrışına toynaklı ağıt

yaktım saçlarına uzun tel tel kuşlara özenir gibi

uçamadıkça zihinlerin güzel avrat otların bağrına

incecik korkulara ve iyiliklere tünedim şey-it

*

fırtınaları yarık bacalarımda tütsüledim ölmemeye

ciğerim her gece yeniyor beni kedilerim

yiyemeden şeytanımla gırtlağımıza kadar

inliyoruz üşüşen düşünceler ve niyetlere acımıyor

ahdımı tutan şeytanınki sadece iki parmak günah

Görsel: “Deadly, kindly, Truly with Me” by Naudline Pierre

I met you in Wien

We were making love with my wife, but

Of metal, clattering on and off the canvas, sculpturing

Marionettes, mourning, and grinding pleasure over time

Shedding rust off of the Schiele-shadowed corridors of Belvedere

When the gold of Klimt only offered perpetuity in

Art, in passing

the climax a secession from life, the transient colors fading

Ofer

Something

Lellouche

A layer of my being charcoaled out or

Of bronze or wood

Offer yourself “por” favor, “por” trait, a sacrifice of the poor

Albertina always sounded luminous, expensive

A touch grandiose, glittering grounds

Lovemaking is an art in the bud of the tree mind

Nothing gets old; nothing gets a face

Features are only contrast, the juxtaposition of life

Already lived, already holly costed

I cherish the death in the Kiss

Art: “Self Portrait” by Ofer Lellouche

bildiğim ayaklarının altı

kireç yüzün bir utanmış bir alçak

kuşların pençeleri sarmıyor

laçka bir tepki

dalın titriyor

omuz silkmen umursamaman yetmiyor

ısırman ihtirasın yok yeri

adam yerine koydu hava aldın

kurumadın, kuramadın, kuran olmadı

tövbe getirmişler elinin tersi

gel tat kadınım

boncuklar gözlerim pırıl pırıl

hep senden kaçan uzaklaşan

ışıklar uyuşturucu geceler

her insanın bir hayatı var

senin bin hayalin bin dehşetin

binip gittiğin atın yükseldiğin

yok bir hayal sanki bir kandil

bir kandil daha 

dilinle yanıp tutuştuğun ama

ayak başparmağında boğulduğun

ayıramazsın adımların toprağa doğru

suyu geldi gelecek her gözün

her kadının çocuğu Naci

görsel: Sanya Kantarovsky “Mutualism”

yangın yerleri vücut parçaları

aşık insanın parmak uçları

havaya sıçrayan serçe

sigaranı bitir sarını aç

birçok kez sevdiğini düşündün Naci

bir çeşit işit tanrı sessizlik

sevildiğini, ölümlü yüzünden dirildiğini

kelinin yandığını harelendiğini

dumanlandın aklında

ama bırakamadın ki erilliğini

dilini çok kullandın diye

kızıl denizi ayırma görevi sende

kim inanacak sana

borcun kime

kumların üzerinde sende, sen de

söyle ufacık zaman dilimleri ne kar

ne de kum tanelerine sığıyor

hayal düzdüğün kanepede kandırılmak

aşk dediğin kayıp akıl sulu meyve ile

lekeli ise

ise senin isteklerin birçok yaşamı barındırıyor

çok da köhne ülkende dedi kahin

kül üfle kül nehrin zihnin

küçük derende, şilepler, kalyonlar, dev müzeler

içkin elinde

yüzdürme çaban, çok yaban ve yavan

sarı göl, sarı dudaklar kapalı

Naci ne zaman göreceksin kendini

ve sıkıştıracaksın dilberin gözüne kalbini

özünü ve zamanın tutamadığı kaşığı

ve içindeki aşk iksirini

dökülsün toprağa

görsel: Luca Boni “Siesta”

Şiir olmadığını söylüyor. Çünkü çok insan duysun istiyor.

Şiiri hissetmek için ayda en az bin dolar gelir gerek. gelir gider. dolar boşalır.

Gerdeğe giremedikçe gergadanlaşan engerek, hepimiz ergen.

Buyuz, suyuz. İçiyorlar memelerinden.

Cennette bir nehir var ve Boğaziçi’nden geçiyor.

Şiiri anlamıyorlar çabuk gelsinler, boşalsınlar, bilsinler.

Minare dönsün dolaşsın, dikleşme, erkek egemen meme ucu.

Ahhh istiyorlar. İnleme. Kafalar yeter sanki….

Bir şey duyayım ve ağzım açık kalsın, aklımı çalıştırmayayım.

O zaman ağzına … yaparlar…

Güzel şeylerin hiçbiri şeyinden, Şeyhinden böyle değil.

Zamanı parçala, sür, macun o, bak saçların aklaşacak.

Sana kim yaklaşacak?

Tek bir adam gelsin, seni sürekli mutlu etsin, yok öyle şey Naci.

Eşcinselleri dövüyorlarmış, inananları bilmeden seviyorlarmış.

O da değişir. Gözü mor bir insan kalır.

Biz başörtüsünü de saçı da seviyorduk. Sınıfımda hepsi insandı.

Kim kırdı?

Dilim cop olsa da vursam her birinize. en çok da küçük kendime.

Tanrının umurunda değil belli… istersen elli, ister yüz, istersen boğul.

Allah bir kanat vermiş. Hiçbirimiz bulamıyoruz uçmadan.

İnancın atlayışı, Kierkegaard bahçesinde kalmış…

Madam, madem çikolatanız Madlen, biraz zevk verseniz.

Keyif gözünün yağı, kalbinin nasırı…

Sen hiçbir şey yapma, her şey sana gelsin…

Yok ya Naci?  Ne ala, memleket…

görsel: “Ember Two” by Graham Dean