bir eksiğin varsa ilk ben bulurum Naci

tanrın gibi düşün beni

içinde sen gibi şıkırdayan deli

şahdamarından da yakın görünmez bir peri

deli olmak için hücrelerini küfre tutan

beş vakit oruç tadında ağzı kudurtan

acayip kadınların fantezilerin

fantezi müziğin sahte kralı bir mehdi

pelerinini örtmüşsün üstüne asan kocaman

duvarlara bakıyorsun mağaran var sanki

hedef etmişken kendini cinlerin emellerine

peygamber mi olacaksın kırkından önce?

kalbin bir daha kırılmadan on dokuz yaşında

bir afetin elinde tutamadığın yıldızlarla

ne anlamı var elin ihanetinin

it ürür kervan yürür, beden çürür

hicretin başladı hücre hücre, sen de hicrettin

bir kıyı en zarifinden inci duası dizilmiş

yüce gönüllü kim, sen kim, anneni kendin boğdun

boş bulutların kısa kemiklerinle

utanmaz bir adam olmaktan bir ayak kırıksın

haydi Naci kaldır, kıpırdat kollarını

yitmeden niyet silkin üzerindeki ölü toprağını

Görsel: “Souls on the Banks of the Acheron” by Adolf Hiremy-Hirschl.

kara sakallarının ardındaki kızıldan öte

çattığın kaşlarının saklayamadığı

benliğinden taşan tüm renklerin kör noktası

kucağındaki o canavarın gergin ifadesi

dinmeyen arzularının bulduğu biçimsiz beden

ah Naci, neden sen hep eksik doğurdun

kanatsız kuşlar, ruhsuz insanlar israfın sesi

kendini yaşlı bir tanrı gibi unutabilmek için

saklandığın dünya ağzı mağaralar kuruyor

yarattığın melun şiirlerin çekirdeklerinde

oturduğun tahtta dinleri çiğnerken gözlerinle

sarıldığın hilkat garibesi senin bir yüzünse

bir hicran, bir kadın, bin kadın sevse de seni

kurulmuşsun tanrı çiğliğine doymadıkça

canavarlaşan aşkın ve senden çalan nefsinle

gel bir keşiş ol sonsuz, keşfet iz düşümünü  

karanlıkta el yordamıyla yaşayan sevginle

Görsel: Jeff Simpson

denizlerinin kenarında

elinde ıskalamak için

yeşil mavi gözyaşları

biçimli ince çakıl taşları

yüzeyinde tutarsızlığınca

titreşimler zamanın endişeleri

su çekingen çarpar aceleci

ellerin yüzünden bir sonrası

bir sonrası huzur yok

hep bir gün sonrası var yok

ıslıkladığın soru çok

uzun koridorunda yürürken

sonrası ıslak odası

azcık yumuşasa dünya

avuçlarından kayıp gitmeden

meteorlar, kuyruklu yıldızlar

sığdıracağın damarlar  

yollarında katılaşırken

isimler tıkadığın kaya diplerine

elinin altında  sap sarı güneş gibi

çölleşen bir göl çekilirken  

Ey Naci, seni bir gece devasa

bir akbaba kapacak

duymayacaksın kanı  

can atıyor gölgesi şimdiden

o aydan göğsünün çevresinde

şimdiden ayrısın ya

bir illüzyonist tanrının

herkese unutturduğu sekizsin sen

sonsuzluk beklerken eksiksiz

fırtına yemiş sevilmemiş gemiler 

Japon balıkları gibi

sabaha yakın rüya yan yatmış

Görsel:Joseba Eskubi

şehrin parçalarını taşır
hicranları yüzünde gördüğü
sokağında yangın
görmez içindekini
çizgileri derin, yaşlı
canavarları var her evin
koruduğu adamları, anları
Naci senin de endişen
korkuluklara dayanmış
dirsekleri demirlere aşikar
kendini hapsetmekten çekinmemiş
efkarlanıyor söndükçe
bir bir ışıklar yalnızların
ayın kulesinden kıvrılan gece
belki bir gün cemiyetin olur
toparlanır kol kola yürürsünüz
aynı şiirleri aynı ölümleri
ayaklar altına alacak kadar
sağlam basarsınız
yokuş yukarı
bakışlarla astığınız
dualar aslında cami duvarları
kırıp alacak kadar neyi sevdin?
hangi dairelerin kapılarına
dayandın bir arzunun peşinde?
haritanı giy üzerine ceylan derisi
soyulmamışsın sen hiç
hiç soyulmamışsın kendinden
polis olmuş ateşin
taşlar sana yatır ancak
bekleme hiç

Resim: “Police Sentinel in Vilnius” by Marianne Von Werefkin 

iki aynı insanın farklı kitapları

okurken yazdıklarıyla 

iki farklı insanın aynı kitabı

okurken kutsal sevişmelerini

zihninde ruhsal

olduğu kadar da organik

kelimelere soyuyor

mayalandırıyor, uçlara çekiyor

tam yırtılıp yitecekken Naci

elbet birileri bakışlarıyla

hatta düşünceleriyle döller

diye bazılarını özel

bazılarını kamusal alanlara

bağışlıyordu

tanrı görünmezliğinden

hoşnutken

bakmanın günahı

ışıldarken gözlerde

ayıplarken

arzularken

herkesi kısa bir süre için de olsa

anlık duraksatacak, acaba dedirtecek

azcık yoldan çıkaracak izler bırakmak

tövbeleri sürmek de sürmek

ahında

hepimizin kaderi çıkmaktı sonuçta

ana rahminden ve hayattan inanç

bedenin dışına

ve iki kara dudaklı zevki Naci

dua yerine geçiyorsa

anlık düşletip nefesleri tutturuyorsa

küçük ölümler An ya

ne büyük zirveydi içinde iki

hatta daha fazla insan ve niyetler besleyen

yüzlere gerginlik vermek

ölümden önce hayalden sonra

Resim: Agnes-Cecile

her akşam üzerinden

atamadığın hicranlarına

bordo nehirler çağlıyor

sarı ışık tozunu alırken

unutmaya bastırdığın

kuytularının köşelerinin

kavuşmaya yüz tutmuş

iki kadeh dudakları

çarpışınca kırılan şehvet

ve kelime kapılarına sıvadığın

sıdkı sıyrılmış kırmızı

aşk diye bir şey yok Naci

açıldığında gözler kocaman

zamanla parçalanmış iradeni

köpekleştiren zaafların

kucağında dimdik dururken

parmaklarının arasından

kemik peşinde koşup giden

rüzgarın eteklerinde Hicran

dağılmış saçları, benliğin

şerbetimsi suçluluğu

ifşası yalnız mahreminin

topluyor asılmadan

duvarlara yansıyan

bukle bukle gölgeleri ki

beyaz gömlek ruhları

sana ait olmayacak

bedenler suretler bitiştirdiğin

Resim:Phil Hale “Flinch”