haykırırken içimde tanrı diye

kimse yoktu

herkes tarafından sevilecek

herkes tarafından yıkılabilecek

bir varlık körlüğünün

başka kaynağı olamaz

aman Rab! Aman!

Anya’yı yakalamıştı çırılçıplak

beyaz ışıklı gülüşü ruh bulutu

ulaşılmaz pürüzsüz teni camdan

zamanın ötesine dönüyordu

gümüş renginde parıldadıkça

kendi çirkinliğinin

mutlak yansımasının

kusursuz güzelliğin işaretçisi

olduğu Naci’ydi hicran

her zihin ve aşk yenilgisinde

gözlerinin arsenik yeşiline

kene gibi yetersizlik yapışıyordu

sonsuzluk arzusunun hemen sırtında

hayal kırıklığı birikintilerinde

çamurdan bir adam

yaratması için Prometheus ile

kirlendi tıkanana kadar

ateşi yanarak götür

kendi ateş olan Cezayirli gibi

çokça tanrı diye haykırdı

çıkamayacağım bu bedenden

ölmeden

çıkmayacağım yükseklere

delirmeden

çağıran bir tek şeytan

“suçlu bir bilinç

anlaşılmak ister en çok”

neden yaratıldığını

içinde tanrıyla

ölümüne sevişirken

Resim: “Study after Odilon Redon’s Birth of Venus” by Stefania Georgescu (www.deviantart.com)

balık pazarında bir Cuma

namazdan hemen sonra

diplerin müdavimi Naci’nin

yürürken pulları parıldar

şekline bürünür mekanın

negatif yetenek özüdür

insan unutmanın tanrısı ki

deli yüzgeçleri delmiş

kubbesini aklın çıkarmış zarfından

sıyrılmış sıdkından

 

uzak kıtaların gelgitlerinde

kıyalara vururken düşleri

dalgaların hicranı Naci’nin

içini oyalar da durur

midye dolma ağzıyla

bir oyana bir bu yana

namazdan sarhoş savrulur

 

Barbunya, İstavrit, Lüfer

Mark Doty’nin Uskumru şiiri

 

uzanır “biri” olarak

“veya herkes öyle. Ne kadar mutlu görünüyor

buzun üstünde bile, beraber olmak, tekilsiz

parlamanın bedeli bu.”

sevindiğinde ışıyan

üzüldüğünde de kararan olsak

şeffaf bedenler ruhları

deniz kızları kuyruklarını

çırılçıplak kılmalıydı ki görünsün

nasıl da yalnız olmadığımız yalanı!

 

tarator melekse, midye tava ilah!

tenimizin ruha bitişik dikildiği

ancak beraber insan olduğumuz

alın bu kaygan ve pullu, gözleri olan uzvu

tavla beni balıkçı, kancanla del!

“haydi be Naci amma da mıncıkladın balıkları”

elleri kokarak döndü Macbeth Naci 

tekliğinin hücresine

artık kim kurmuşsa

o kaldırsın bu tezgahı

Resim: Frans Snyders

rüyasının kara barlarında

bulduğu ıslak filozofun

“evlilik orospuluktur,

orospuluk evliliktir”

diye haykırışıyla uyandı Naci

evet demek için parmağını ısırdı

kahrolsun!

“heteroseksüel düzen ve seks kapitalizmi

çok yaşa BDSM ve yuvarlak dünya”

lanet olsun!

onu itekleyen

toplara tüfeklere dönüşen

milyonlarca penise

 

“medeniyetin beşiği

eşik olmuş tutarken

tel örgülerin bıçak saçlarından

elleri dudakları gözleri

bir adada tutsak

çocuklar vardı yurtlarından kovulmuş

savaşın dumanını yutmuş

her kelimeleri isli ve sessiz

sinmiş eteklerine 

üç beş kırık oyuncaklarını

kurtarıcı bilip kaldırmışlardı

gökyüzüne doğru

rüya rendesi teller

unufak ediyordu”

 

diyerek çıkarmış koparmaya çalışıyordu

teveccüh ettiği tenasül uzvunu

göğsünü parçalayıp kafesini dağıtıp

kuşları serbest bırakmak için

kardeşlik ve eşitlik için

kıllarını da teker teker yolluyordu ki

abi ne yapıyorsun diyerek

tuttular,

o içinde tutamadıkça onu tutuyorlardı

çok içmişti sünger bob dediler ressam bob değil

çizme kendini kan üzeri yan yatmış ağaç üzerine

o tutulmadan sonra ne zaman “fallik” bir obje görse

bağırmak istiyordu

purom bitti yandı kül oldum

yakın içimin kamplarını

çocuklarımın gülleri kurudu

kasıklarımda ey Balıkçı Kral!

abi ne yapıyorsun

sen sanat için sanatsın

kırdırma ağzını yüzünü

sütü sübyan siyasetini

boynuzlu tanrılar sevsin

 

Resim: Z.Beksinski

 

içine doğru itildiğinde

geri gelmeyecek tür bir yalnızlık

dikiliyordu iskelet iskelet

dillendiğinde onu eritemeyecek eril kıvamda

etin zehirli dokunuşuna yer açtı bedeninde

dokunulduğuna alev alan

ellerini ısıtabileceği yumuşaklık ve irilikte

bir yokluğa varlık yükünü yıktığını

hayalet edebilecek kifayetsiz bir kayboluştu

kadınıyla kanlı ayda sevişmek

aşktan ve cennetten şeytanına düşüş

Naci alışkındı ya yine de yara almadı sanmadı sarmadı

bütünleştirecek bir arzuya kaldıramamıştı kara kedisini

tüylü dimdik ve yeşil gözleriyle absent tadında

üzerine alınmayacak artık böyle kendiyle sevişmeyecekti

aşk katilinin karanlık siluetinin kan bedenine inat

eliyle yüzünü belirleyemediği niyetler için

devimini tutacaktı

kafiri oruca kıran

bembeyaz kelebekler açmaktı

dünü öfkeyle özlemek, yarına boğulmak 

Anya’nın yanında, anın içinde acıyla

zevkle inleyecekti çöktüğü çalı çırpı çalıntı

iskemlesinde tutuşmanın arafında

ve ahdinde hiçbir defa doğru güne

doğmayacağını bilerek bilenecekti

eli tüterken, umarsız gözleri kısık

sırtında kızıl bir düşman devşirmişti

kefaretin keskinliğinde

dumanı sivrilen ateş yüzlü boşluğun

eli omzunda küçük ölümü

yanıyordu, içinden yanıyordu kırmızı

 

Resim (Picture): Lynn Nguyen

o kadar çok kalbi vardı ki

unuttuğu kıyıda köşede

hem ışıkta hem leşte

kırılacak yerlerinden

birleştirince

tek bir dev yüreğe

döne döne yükselir derken

çokluğun hiçlik etmesi

birlikte onca zamanın yetmeyip

ansızın ve derinden yitmesi

ellerinde eriyen kar taneleriyken

yürüdü Naci çaresizlikle elelele 

beton benizli şehir tarlalarında

tohum saçan güleç bir çiftçi edasıyla

kalabalıklar arasında

gülümsemesine ket vurmadan

hiçbirinin tutmayacağını bilse de

dağıttıı hüznünü gözleriyle

yağmur kusan topraktı o

yaratıcısının kalbini kırmak pahasına

o kadar çok yaşam sürebilirdi ki!

nadastan kurtarabilse kendini

taş toprak çamur dolu gözleri

demir siluetlerin çeliksi tenlerinde

geri tepti parlak bir içlenmeyle

tanrıyı son kez reddetmiş gibi

sigara ve içki ve duadan kısık sesiyle

zinhar zındık içine kumsaldı

yankılandı kaya kabalığında su

binaların zor tuttuğu cam çığlığı

zincirlerinin metal tınısında

tekil kalabalığına vurdu da vurdu

neden bir insanım ben?

Naciye gülüyor, dudaklarına vuruyordu

“sus be çocuk adam,

her kelime adam olacak değil ya!

hangi söz tutabilmiş hangi insanı?”

topladı demirden yürek tozlarını tenden

Lodosa salıverdi…

Resim: Geoffrey Johnson

rüzgar tutmayan yelkeni

yükselemeden dolanan ipleriyle

açılamayan kanatları güneşe tutulmuş

bir kuklaydı ecelin elinde

mezarından önce sandaletlerine

taş toprak doldu

duramasaydı ucunda uçurumun 

yapışmasalar yakasına

cehennemine yuvarlanacaktı

minibüslerin zor çıktığı taşlı patikadan

babalar gibi Babadağ’ından

sevgilisi düşüşünü görecek

o atlattığı için

atlatamayacak

vicdana yük olacaktı

demir yutmuş kuşlar

korku kırıntıları serpecekti

1900 metrede yüzyıl gibi yüksekten

bırakıyorlardı kendilerini çifter çifter

ama ölüm gelince hep yekti

ki ikinci seferinde havalandı

ölü denize canlı

bakabildi ebabil gözünden

kaçan güneşe doğru

İkarus misali uçarken

aklında sorular, altında carettalar

süzüldü de süzüldü

bir ağırlık göğün bağrında

elbet düşecek, yerini bulacaktı

Brueghel’in ki kadar küçük

köşede bir ayrıntı fırça darbesi

dünyaya ancak ve ancak Naci

en az, herkes kadar, önemsiz

havada adeta bedensiz

yere ayak bastığında

göğe adım attığı ilk andaki korkusu

tersten eşdeğerini buldu

yerde yürümenin yürek burkan ağırlığı

başını göğe kaldırabildiği nispette

göğüs kafesini parçaladı

gönlü göğün tam ortasında

asılı kaldı

 

Resim: P. Bruegel “The Fall of Icarus”