mükemmelliği anlardan aşıracak

kendi olamamasından mükerrer

taşan bir aşiret gibi uzaklara, hep başkalara

nesnelere, yüzlere, doğumlara

bürünebilmesi için yalan söylerdi kendine

edepsiz edebiyatıydı bu

farklı varlık biçimlerinin kaşıntılı kıyafetlerinde

kurdeşen döken şekilli şekilsiz sıkıcılık

ve kadınlarına eşlik eden kara çığlık

hem de okuyucular önünde

hamlığı ile hamile bırakabilmesiydi sığlık

yalnızlığının istem dışı titreyişlerinde, kasılmalarında

kalemini daldırdığı derinlik, suskunluğun elleri ağzına

başka gözlerinin ilhamına sıyrılırdı

ona cevap vermeyen ne varsa hayatta

hayaliydi onu giyinmek   

tam bir kedi, bir yastık, hepsiydi

Naci diye başlayan hiçbir cümle

yabancı değildi kendini yaratan yatalak tanrısına

zihne zerk olan, her dem zan

aynı şeklinde çık(a)masa bile

kalbe zift gibi yapışıp kalmaz

ister bir rüyanın, ister bir öpücüğün öcünde

hayata giz ve iniltiler ile intikal eder,

kelebek kanadında da olsa yer bulur

mutlağa bir biçimde yanardı

gölgeler ve isimler birbirine vurdukça

sanatlaşmak erittikçe sesini

titreyen ışığı deren, ısıtan, aydınlatan

kara kara yankı-ol beyaz sayfalara

  

Resim: optiknerve-gr

https://optiknerve-gr.deviantart.com/art/metamorphosis-007-202658722

o kadar çok içinden,

o kadar çocuk;

geçerken, sadece, derken

sen, hiç olmazsa

tam ucundan içeri

belki sonra alsan beni?

fuck-at,

dört nala dünyaya

yalnızcık mı, yalnızlık mı?

çoğunlukla çocuk Naci

sen ve bensizlik?

ve çelimsiz isteklerin

böyle derinden içeri

çekinir misin hiç sıkı sıkı 

parmaklarımı geçirince

bir kız, bir kere kız

sadece bir kez, kız; ha?

olur mu? Olur…

sıkıştır alevine hicran

azıcık azalsak?

suyumuzdan beraber denizin

amber kıvamına

çıksak ininden; ha!

açık kalsa aşk yaran,

iltihaplanmadan yarına

bekle dönüşü, çünkü

yazdı,

çünkü, eliyle silecek, ve sonra

bir kez daha isteyecek “many”

gönlüden akarken

akıl deli kızıl

kalacak belli, koku kalacak

yanık belinde eli

duyu kalacak, duygu

yokluk korkusu uyku

avuçlarım yüzünden

o kadar dinden iste ki!

aman tanrım

zaman hepsine çöküyor

çık, çık, içimden

ter temiz amber…

 

Resim: WanJin Gim

tüm sevgililerini isimlendirdiği

sesli ve şekilli kutuydu hicran

yüzü, adı, tadı ne olursa olsun

içi ne kadar aşkla dolarsa dolsun

uzuvlarını ne kadar itelese de

derinine

yeterince yeşerip yetişemediği

dudaklarını

dudaklarına sıkıştırıp

dile getiremediği

ilk aşk

hicran duyuyor

hicran duyuyor diye

başlayan koşmaya

Naci kalbiydi kendi aksi

yönünde yalnız yalpalayarak

anaya-babaya ve maddeye karşı

gelişi bir sonbahar gününde

anlaşılıyor olmanın duyulmaktan

dayanılmaz zarifliğinde tüy gibi hafif

hicranın başını koyduğu yastık 

Naci’ydi gece kafasından ayrılıp

koynuna girmenin deli fikri bedeni

ıtırlı bahçede kaşınma-karışma hali

doğuma doğru sızma-sürme yılanı

“derimin altına aldım seni”

günah mantrasıydı anlaşılmaktan öte

tekrar edilen ses-siz

duyulan hicran

ama neye?

 

insanların arasında kaldığına

hem üzülür hem sevinirdi

o sıkışıklıkta başını gösterip

aşk girdabından terli

diskoda döne döne doğduğu için 

kimse fark etmemişti fosforunu

kutsal ve dingin bir karanlıktan

kullanılmış lastik misali plastik bir sevinçle

Anya’nın mini eteklerinden

süzülürken dans pistine 

bir tek o gece tanrı dj michaelangelo

bir  şarkıdan elverirken diğerine 

parmaklarının yuvarlak hassasiyetinde

duymuştu içinden atılan sanatı

sistin sistin basarak yaktığı duman

bebeğe enfes bir disko-ağıt oldu

ağdalı bir ilk nefes, ilk çığlık

bacaklar altında pürüzsüz

yüzünü sürerken ağlamak kadına

dekolteye kul, ojeye et tırnak olmak

hayatı hep parıltılı ve ıslak 

sanacak bir yanılgının izdüşümüne

büyülenerek hapsoldu barın önünde

minicik elleriyle lazerleri tutmaya yelteniyordu

ne kadar renkli ve o kadar da karanlık bir dünya

“hey bebek! ey bebek! içki ister misin?”

cüzdanını bulamayacak kadar sarhoş

ya da çıplak buza yatırdılar

büyümesin de küçülsün diye 

damsız girdiğinden yitik anasına

asla çıkamayacaktı

ne kadar kırsa da cam çerçeve

disko topu bileceği

o tiynetsiz dünyanın çilesinden

 

havlamaya, koşmaya başladı köpek 

ne zaman hızlansa dört ayak yalın 

ya bir duvar ya bir insan ya da bir çukur

vurdu yüzüne yaftalamak için edilgenliğini

döktü sakladığı kemikleri, kuşları

aynasında asılı kalınca anladı

köpek olmadığını yeryüzü

tasmasına rağmen rakkaslı döndü kuyruğunda

kumara böyle başladı başkaldırısına kılıf 

kemik zarları fırlatıp durdu 

bir kez ama sadece bir kez

yan yana gelse rakamlar

ramaklar içiçe altı dokuz 

ikramiye kafasında it dalaşları

sevdiğiyle

bir zenginlik köpekleme eşeleşmek

neye aç olduğunu bulmak için

açık yarasından ısırmak hasmını

layıkıyla anbean leşleşen dünya 

önündeki kan gölü

dişlerinin dişilerinin üzerindeki zaferi

sorgulatırdı fıtratın beyaz zikrini

kemikten mezar taşında bile

yazardı diğer itlerin nefretine hileyle 

mümkün mü yaşamak dörtnala

how how how how how how how how!

Resim/Picture: “System Failure” by Saranna (www.deviantart.com)

emin olamadı hiç

acı duymadan

vücudunun ne kadarının

kendine ait olduğundan

parça parçaydı ya

neyi ne için istediği

neden yaşayıp öldüğünü

sorarken

o kadının yüzünden

süzülürken

tam da hafiflemiş

neredeyse beden-siz

Naci saf-dil

su üzerinde yazı

üfleseler içine bulut olacak

melekleri sırtında taşıyacak

hem kendi hem de değilken

düşmek ve düşlemek

tekrar ve tekrar

kıracak iradesini

ve kaburgalarını

ağaç dallarıyla

değiştirdiler

ayakları yere basarken

gözleri gök-yüzünde

yüreği kanatlılara emin

olsun diye