senden bir tane var

aklın kibirleştirdiği

o dikenli sözlerinle

puta tapmış şeklin

büyüyor gözünde

bir mağara yalnızlığı

kara bakışların yontulması

ete sarılı avlunda

kıskançlıkla kırçıllaşan

Othello karmaşası 

toprağı didikliyorlar

nefretinle  kazdığın kadar

gömemiyorsun yoksun

Desdemona

küreklerin kemiklerin

kemikleşen yüreğin

keşiflerin hep karanlığa istişare

köstebek Naci köstebek

kıskaç ağzınla kıskan 

yüzünü güldürmek istediklerini

hicranlar kör edecek

senin gibi

kirpikleri adamların

altında öyle sert ve içten

kapandıkça 

teşbih olacak tebessüm

ardında alabildiğince bulutlar

sakin hüzün yayılıyor

kirpilerin sırtında gönlün

delik deşik kelimeler

bir heykeltıraş hapsetmişsin

ağzının içine

boğazın kurudukça

ilhamının pınarlarına

söz kesiyor

taş mezarlar dikilecek

isimsiz kalacaksın korkma

sessiz kalacaksın korkma

aklın kibirleştirdiği

senden bir tane var

iki aynı insanın farklı kitapları

okurken yazdıklarıyla 

iki farklı insanın aynı kitabı

okurken kutsal sevişmelerini

zihninde ruhsal

olduğu kadar da organik

kelimelere soyuyor

mayalandırıyor, uçlara çekiyor

tam yırtılıp yitecekken Naci

elbet birileri bakışlarıyla

hatta düşünceleriyle döller

diye bazılarını özel

bazılarını kamusal alanlara

bağışlıyordu

tanrı görünmezliğinden

hoşnutken

bakmanın günahı

ışıldarken gözlerde

ayıplarken

arzularken

herkesi kısa bir süre için de olsa

anlık duraksatacak, acaba dedirtecek

azcık yoldan çıkaracak izler bırakmak

tövbeleri sürmek de sürmek

ahında

hepimizin kaderi çıkmaktı sonuçta

ana rahminden ve hayattan inanç

bedenin dışına

ve iki kara dudaklı zevki Naci

dua yerine geçiyorsa

anlık düşletip nefesleri tutturuyorsa

küçük ölümler An ya

ne büyük zirveydi içinde iki

hatta daha fazla insan ve niyetler besleyen

yüzlere gerginlik vermek

ölümden önce hayalden sonra

 

Resim: Agnes-Cecile

her akşam üzerinden

atamadığın hicranlarına

bordo nehirler çağlıyor

sarı ışık tozunu alırken

unutmaya bastırdığın

kuytularının köşelerinin

kavuşmaya yüz tutmuş

iki kadeh dudakları

çarpışınca kırılan şehvet

ve kelime kapılarına sıvadığın

sıdkı sıyrılmış kırmızı

aşk diye bir şey yok Naci

açıldığında gözler kocaman

zamanla parçalanmış iradeni

köpekleştiren zaafların

kucağında dimdik dururken

parmaklarının arasından

kemik peşinde koşup giden

rüzgarın eteklerinde Hicran

dağılmış saçları, benliğin

şerbetimsi suçluluğu

ifşası yalnız mahreminin

topluyor asılmadan

duvarlara yansıyan

bukle bukle gölgeleri ki

beyaz gömlek ruhları

sana ait olmayacak

bedenler suretler bitiştirdiğin

Resim:Phil Hale “Flinch”