Birini sevemedikçe özür dileyesi geliyor insanın tanrıymışız da yükümlülük varmış gibi; oysa, ya da o ise, elbet bir duvar kifayetsizliği yaratır, baraj yıkılır, onunla yıkanmak teşbihten de öteye geçer de geçer diye dilemek varken, hazır varken.

Saatleri iten o kara katibin donuk yüzünden, içinin zembereğini hareket ettiren o kadar az titreşim, elektrik ve doku kalacak ki,  “peki”, “peki” deyişindeki ipek sessizliği sararken seni yaşattığını göremeyeceksin.  

Yoksa aşkı tarif ederken çok zorlanan kısık gözlü ve kireçlenmiş eklemleriyle dansları ıstıraba dönüştüren varlıklar olmayı kim seçer?

Elleri kocaman korkuyorsun ondan, ondan. Okşandığında karşılık veren bir sarı-siyah-beyaz kuyruk olsan, kolaylaşırdı yolların atar damarlarından kalbine. Güneşin seçtiği bir üzüm gibi kururdun sevildikçe, dudakların parça parça da olsa, dilin beyaz, güzel konuş, kırma derdi senle aşk derdi olan.

Ama bir savruluşun var ki, kendi içini ters yüz eden bir fırtına altında. Oysa sen ne zaman üste çıktın, ne zaman hayat seni seçti, ne kadarını sen seçtin, ellerini bir torba pirince daldırmış da taşları bulmuş, yalancı ve sevinçlisin.

Senin sevdiklerin de oldu, hayallerinde bitirdiğin, bitiştirdiğin, yatağına kıble kıldığın. Tövbelerin seni içinde hapsedecek kadar imanlı değildi çiftleşme tanrılarına.

Özür dile ele. Özür dilemek erdem her dem. Kendini bilmenin farkındalığı var tohum misali bu basit sözcüklerle yeşeren. Karanlık belki toprağın.

Lakin ondan da kaçacaksın, seni değil onu sevdim diyemeyeceksin, sevmenin ucu uçurtma ipi, aşkın kağıt ve çıta senden değil, ağaçlardan.

Özür dile ormandan, böyle küçük olduğun, süre gelmeden yaşadığın için. Sonbahar sincapları fındık arzularını ve organlarını gezdiriyorlar, sen yapraklara değil dallara inandıkça.

Cihandan dön kırılıp yılmadan. Geçicilik elimizde kına sevgiyle işlendikçe…

Görsel: David Inshaw “She did not return” (1943)

Yüreğini elinde tutmak istediğini biliyorum Naci. Soymak istediğin onca gizemden biri, kendi canından kanından, durmak bilmeyen kızılcık şerbetinin sırrı çekilmeden.

Duvarların içeride mi dışarı da mı tuttuğunu yaftala, seni yalnız kılan zihnini gömecek bir yer bul. Kilden yaratıldığına inkar mürekkep yalamayı bırak.

Aniden uyanıyor musun? Bir irkilme, bir korku. Deden gibi bir koltuğa gönülden bağlı, buruş buruş ellerin ve yüzün, sevmek isteyip sevemediğin. Boşluk bükülür. Dedenin Ortaköy’den bulup getirdiği Belçikalı bir kızsın sen. Rastlaşmak isteyip de rızkının rastına meyledemeyen. Dilin önemi yok, rakı varken, dudakların hareketi koca bir dünya. Oku!

Yaşının döküldüğü bir orman var Naci. Oraya git. yaprakları savur, kelimelerin gibi… İki üç kez değil bin kez kaybetmenin, nazlı ellerine bak. Titremeye başlayan sen, dünyayı bulanıklaştıran harikulade bir ressamsın. Fırçan gözlerin meşeler, tuvalin zihninde kar yüzün, dallanıp budaklansın; Nisan en zalim aydır, gelmeden ez başını.

Kardeşin yok Naci. Ölüm geldiğinde. Bir dalın üzerinde tek kanatlı kuşlaşmış bile olabilirsin. Zar zor alıp verdiğin nefes, kalp kırmaya yetecek kadar kaldıysa zehrin, yaşıyorsun demektir.

Durgun su zehir üretir şairin dediği gibi cehennemi ve cenneti evlendiren o zihniyet… İçini her sabah her akşam ikiye ayırıp birleştiren, güneşini ayında dinlendir.

Haydi yiyorsa sen de bir çocuk yap. Yumuşacık ellerini nasırlandırırken toprağa karıştıracak seni, kahverengi gözlü, senden de sıradan olsun. Hayalleri senden de küçük ki senden delice ve ölümüne büyük olsun. Hücreleri yıldızlardan hor görme, hürmet eyle!

Naci sen artık ölçemiyorsun. Tartın şaşmış. Sus ve rakına su kat. O senin dünyanın sertliğine kalkışmasın. Pamuk gibisin pamuk, ıslanma ve unut, hep unut, kölelerin katrana bulanmış elleriyle kendi kırbacını tut.

Görsel: Roberto Ferri “Pietas”

İnsanlar konuşur, kırar, aczin sınırı, dilin kemiği yok… Uzak durmaların, korunmanın en güzel bekçisidir “ben böyleyim” diyerek kaçıp gitmek.  Kendini kabullenişteki, kendini bilmekten doğan huzurdan bahsetmiyorum, dünyadan ayrı kaldıkça içinde kırılan bir endişe bataklığı senden bahsediyorum Naci. “Ben böyleyim”, kendinden o kadar emin misin?

İçinden konuşan o sesi tanır mısın? Yazarından ayırt edebilir misin düşlerini, sözcüklerini? Kafanın içindeki ses, belki de başkalarının dilinden. Bölündükçe çoğalan bir varlık değilsin ki! İnsan dediğin başka insanlarla çoğalır ancak, bu yüzden gitgellerin.  

Kendi içine kaçıp saklanıp dünyalaşmak ile, açılıp genişleyip azıcık taşarak sınırlarını zorlamanın arasındaki ince çizgiden bahsediyorum. Orada ismin gizleniyor Naci. Hem herkes gibi hem de herkesten farklı ismin. “Ben böyleyim” derken dışarıda bıraktıkların, seni tutuyor mu, açıyor mu? Acıyor musun?

Azıcık da olsa düşüncelerini değişebildiğini düşünsene, senden izinsiz değişen şu bedenine uyum sağladığını. Ne zaman nehirleşecek, ne zaman göle döneceksin zaman kuytunda? Ah karar verebilsen keskinliğini yumuşacık hamurlarla sarabileceğin vakitlere.

Yeni bir gölge mi? Eski bir güneş mi? Kendi içine gömülüp yitmeden seni yaşatacak “ben böyleyim”in ömrünü söyle bana.  

Bir kuşluk vakti sen de kanatlanamayacaksın, tıpkı deden, tıpkı annen gibi…