eteği belinde, gül de takmış

ince de belli  isteklerinin ucunda

dönüp durmasını istediği dünya

anbean iradesinin ucundan kaydığından

eksik kalan her oluklu duygu için

sünger gibi içiyor ve içiyor

ve çekiyor ve daha fazla çekiyordu

beyaz, siyah, ince ve derin gök-kuşağı tozu

altında altından bir dilek çeşmesi

tutarcasına sırtüstü uzanıp

yalan bekleyen

yüreği vardı sıktığında ruhunu

kan yerine “seni de seviyorum” diyecek

insanları yazan yaramazca

kendini ayıran arzularından  

öyle çok kadın kırmıştı ki

diplerinin acıyla kasılan bellerinde

kontrolünden çıkabilecek zevkten

acıya dönüşebilecek her şeyi

kitapları, defterleri, küpeleri, gülüşleri, sevişleri

görünenden görünmeyene

zaman kağıt gibi kestikçe

iltica eden ne varsa

– ki ölüm bunların hasır altı edilmiş ters-yüzüydü –

düşmekti zamandan nur topu yangını gibi

kar üstünde kırmızı kıvılcımlarla

dünyadan bel kıvırmak

kalemini, telefonunu, televizyonunu, arabasını ve yatağını

bırakabilmek dönmeyeceği dehlizlerle doldu

cismini bilmediği bir tapınakta

belki keşiş bile türetirdi

kaburgalarından kadın

uzağında bir dağ eteğinde

kaldığı hicranın yarlarını

suya devşirirken bitmez susuzluğunda

ismini tüketmek istediği her şey için

bir Adem öldürerek ters döndürürdü

gelişini dünyaya

ağaç, yılan ya da maymun ve evrim

meleklerinin öğrettiği tüm adları

hicranı bile unuturdu

zihnini kaybetmeye bilediği

gece yılanlı mesajları alınca

“kimsiniz tanıyamadım?”

diye cevap verirdi kendi yüzüne

yalan yapıştıran

afişçi bir adamdı o

görünmek için her dem

içini ters yüz etmesi zorunlu

bir edebiyat kasabıydı 

Resim: “When I’m not High On Cocaine” by SkyWheel  

seni bir biblo gibi

muhafaza etmek istiyorum dediği o an

hicranın kırıldığını duydu

ellerini üzerinde gezdirdi

parçalarını tanırken

kırmadan bilemediği onca

insanıM dedi azap vicdanıyla

dilinin kemiği olsun diye

göğüs kafesinden bir dal koparıp

hicran’a uzattı

yetişemedi uzaktı

aşkı yetiştirmek yeşil yeşil

ağacından koparamadığı çocukluğu

damağındaki dondurma tadı

bir bulut gökkuşağı

elma şekerinde

zamanı dondurmaktı

muhafaza etmek hatta büyütmek

elinde değildi ki

belki düşünde

korumaya çalıştığı ne varsa

elbet aşınırdı vakte dayalı

çürüyen bir yanı vardı

aynı demde güçlenirken

sevmenin özü

yoğun mu yoğun

sıvı kıvamında

içine dolduğunda

nefes alamaz anında

zamk misali yapıştırırdı

hicran’ın parçalarını

aşıklar yabancıdır

parçalarına

bütün olma hiss-i

kable’l-vukû

ufukta baki

 

Resim: herocube 

mükemmelliği anlardan aşıracak

kendi olamamasından mükerrer

taşan bir aşiret gibi uzaklara, hep başkalara

nesnelere, yüzlere, doğumlara

bürünebilmesi için yalan söylerdi kendine

edepsiz edebiyatıydı bu

farklı varlık biçimlerinin kaşıntılı kıyafetlerinde

kurdeşen döken şekilli şekilsiz sıkıcılık

ve kadınlarına eşlik eden kara çığlık

hem de okuyucular önünde

hamlığı ile hamile bırakabilmesiydi sığlık

yalnızlığının istem dışı titreyişlerinde, kasılmalarında

kalemini daldırdığı derinlik, suskunluğun elleri ağzına

başka gözlerinin ilhamına sıyrılırdı

ona cevap vermeyen ne varsa hayatta

hayaliydi onu giyinmek   

tam bir kedi, bir yastık, hepsiydi

Naci diye başlayan hiçbir cümle

yabancı değildi kendini yaratan yatalak tanrısına

zihne zerk olan, her dem zan

aynı şeklinde çık(a)masa bile

kalbe zift gibi yapışıp kalmaz

ister bir rüyanın, ister bir öpücüğün öcünde

hayata giz ve iniltiler ile intikal eder,

kelebek kanadında da olsa yer bulur

mutlağa bir biçimde yanardı

gölgeler ve isimler birbirine vurdukça

sanatlaşmak erittikçe sesini

titreyen ışığı deren, ısıtan, aydınlatan

kara kara yankı-ol beyaz sayfalara

  

Resim: optiknerve-gr

https://optiknerve-gr.deviantart.com/art/metamorphosis-007-202658722

o kadar çok içinden,

o kadar çocuk;

geçerken, sadece, derken

sen, hiç olmazsa

tam ucundan içeri

belki sonra alsan beni?

fuck-at,

dört nala dünyaya

yalnızcık mı, yalnızlık mı?

çoğunlukla çocuk Naci

sen ve bensizlik?

ve çelimsiz isteklerin

böyle derinden içeri

çekinir misin hiç sıkı sıkı 

parmaklarımı geçirince

bir kız, bir kere kız

sadece bir kez, kız; ha?

olur mu? Olur…

sıkıştır alevine hicran

azıcık azalsak?

suyumuzdan beraber denizin

amber kıvamına

çıksak ininden; ha!

açık kalsa aşk yaran,

iltihaplanmadan yarına

bekle dönüşü, çünkü

yazdı,

çünkü, eliyle silecek, ve sonra

bir kez daha isteyecek “many”

gönlüden akarken

akıl deli kızıl

kalacak belli, koku kalacak

yanık belinde eli

duyu kalacak, duygu

yokluk korkusu uyku

avuçlarım yüzünden

o kadar dinden iste ki!

aman tanrım

zaman hepsine çöküyor

çık, çık, içimden

ter temiz amber…

 

Resim: WanJin Gim

tüm sevgililerini isimlendirdiği

sesli ve şekilli kutuydu hicran

yüzü, adı, tadı ne olursa olsun

içi ne kadar aşkla dolarsa dolsun

uzuvlarını ne kadar itelese de

derinine

yeterince yeşerip yetişemediği

dudaklarını

dudaklarına sıkıştırıp

dile getiremediği

ilk aşk

hicran duyuyor

hicran duyuyor diye

başlayan koşmaya

Naci kalbiydi kendi aksi

yönünde yalnız yalpalayarak

anaya-babaya ve maddeye karşı

gelişi bir sonbahar gününde

anlaşılıyor olmanın duyulmaktan

dayanılmaz zarifliğinde tüy gibi hafif

hicranın başını koyduğu yastık 

Naci’ydi gece kafasından ayrılıp

koynuna girmenin deli fikri bedeni

ıtırlı bahçede kaşınma-karışma hali

doğuma doğru sızma-sürme yılanı

“derimin altına aldım seni”

günah mantrasıydı anlaşılmaktan öte

tekrar edilen ses-siz

duyulan hicran

ama neye?

 

insanların arasında kaldığına

hem üzülür hem sevinirdi

o sıkışıklıkta başını gösterip

aşk girdabından terli

diskoda döne döne doğduğu için 

kimse fark etmemişti fosforunu

kutsal ve dingin bir karanlıktan

kullanılmış lastik misali plastik bir sevinçle

Anya’nın mini eteklerinden

süzülürken dans pistine 

bir tek o gece tanrı dj michaelangelo

bir  şarkıdan elverirken diğerine 

parmaklarının yuvarlak hassasiyetinde

duymuştu içinden atılan sanatı

sistin sistin basarak yaktığı duman

bebeğe enfes bir disko-ağıt oldu

ağdalı bir ilk nefes, ilk çığlık

bacaklar altında pürüzsüz

yüzünü sürerken ağlamak kadına

dekolteye kul, ojeye et tırnak olmak

hayatı hep parıltılı ve ıslak 

sanacak bir yanılgının izdüşümüne

büyülenerek hapsoldu barın önünde

minicik elleriyle lazerleri tutmaya yelteniyordu

ne kadar renkli ve o kadar da karanlık bir dünya

“hey bebek! ey bebek! içki ister misin?”

cüzdanını bulamayacak kadar sarhoş

ya da çıplak buza yatırdılar

büyümesin de küçülsün diye 

damsız girdiğinden yitik anasına

asla çıkamayacaktı

ne kadar kırsa da cam çerçeve

disko topu bileceği

o tiynetsiz dünyanın çilesinden