anlamadığı lisanlar çok

tam bir kör cahil Naci

çeviriyor da çeviriyor nafile,

her şeye dokunmak istiyor

dilini sürüyor, elini eksik etmiyor

ağaca bakar

insana bakar

duvara bakar

ağzını şapırdatır

oynatır da oynatır

kulaklarını

kedi tüyleri misali kabartır

şapkasını çıkarır

zihnini kesilmiş karpuz gibi açar

gene de anlamaz

söylenenlerin

yaşadıklarının manasını

çıkaramaz

midesi de başı da bulantı

geceden kalma dumanlı

sarılmaya kalkar

anılara eline gelen

uzuvlarını içine iter

anlamak için sırf

boşlukları boşaltacak

öyküleri, özleri, fıtratları

geçirmek için damarlarına

bir öz varsa yokluğuna denk

içindeki denize

ağaç dallarından kafesinin hemen altındaki yere

bir köpekbalığı almıştır

kopardıkları ile

vücudunu vücuda gömmüş

bir ufuk toprak yarası açık duran ağzına

anlamıyorum, anlamıyorum.

“Tüm hayatımız bir çeviri…

Tüm vücudu bir acıdan bulut”

bağırışlarına kimse gelmemiş

öle-memiştir tekliğiyle

oysa gerçekten bir hayvan olabilse

rrrrrrr rrrrrr

ısırabilse durmadan

çene diş kırarak

kızıl etse beyaz göğsü

“neden gösteriyorsun her gün

bana kanlı yüreğini?

Hangi suç göğsündeki,

hangi çıkmaz kan öpücüğü,

hangi avcı atışı?”

varlığa lisan edecek

bir insan olsa

o zaman sürdürebilirdi

çeviriyi hayvanlar gibi

 

Resim: Takato Yamamoto

Şiir Referansları: Adrienne Rich “Our Whole Life”, Pablo Neruda “Kırmızı Göğüslü Çayırkuşu” 

 

yeltenmiyordu kimse kimseye

yetmedikleri gibi

telefonlarından ayırıp gözlerini

bakmak karşındakine

yırtmaktı kişiliğini 

o vakit su alırdı belki

zor bela yüzdürülen benlikler

vapurun orta yerindeki devasa delik

asla tıkanmayacak sessizlik

sudan hafif bir Naci doğurdu

şiirden dalgalı bir teklik tadında 

hafif toplu bir yalnızlık 

vapur çayı kadar ufak, yuvarlak, gevrek yüzlü

simitten bir bebekti martılara atılan

görünmez bir çocuk mas-maviyetinde

suya yatırıldı haykırışları kara

denizin dibine gözlerce beraber battılar

çapalarla ağır ve kıymık kıymık

kimin bakışları eleverirdi gerçeğini?

kimsenin umru değildi sükut suikastı

mağrur mağdur bir tanpınar değil

biraz eğildi almak için

suya bastırılmış hiçliğini

durma kendin gibi dalgalı dağınık

kıyıda bir isimsiz gölge gibi

 

Resim: “Alone with the Waves” by utopic-man (Deviantart)

zihni zift kuyusu

bataklığa denk açılan

vicdan kırmızısı gece

ışıl ışıl cehennem

eksiklikler silsilesi içine

dereler boyu düşünce

ömür penceresi yüzü ellerinde

sayıklar bir bir

“bende bir şeyler yanlış,

bir şeyler oturmuyor hiç”

kaşınıyor içinde kan-revan

ayaklanıyor da ayaklanıyor

dil yordamıyla yeltendikçe

“yanlış bende bir şeyler”

demir ağırlığı yüreğinde

yuttuğu kelimeler öfkesine

dönüşüyor jilet yiyen kıza

tükürdüğü kan sineye çekişleri

dudak büküşlerden, kaçan gözlerden

yüzüne vuran sessizlikten

yitme-yetme korkuları

dirilişe geçen dişlerinde

eğretiliğinin

ışığı kırışındaki zarafeti

bir kızıl gülümseme

bir kusurlu güzellik  

derin bir yarıktan beliren

yıllanmış bir yanlışlık

Wabi-Sabi-Naci

Resim: “Self Portrait in Hell” E. Munch 

cadılarını kendi yaratırdı

sevmek isterken dişleriyle 

yaraladığı kadınların

yanlışlıkla seviştiği

püsküllü hüzünleriyle

otuz bir ekime kadar

olmadı önümüzdeki kışa

kader çekerdi kalem

yüreğinde nadasa bırakırken

ısınmak isteyince kan arayan

bir vampir misali korkunçlaşmaktı açlaşmak

içindeki canavarın dileği

büyümekti sonsuza doğru

bal kabağından inlerinde

doyumsuz bir yaban domuzu

kılığında tek boynuzlu sert ve kuvvetli bir

adam olmakken naci-zane engizisyondan kaçıp

aklının şeker dağıtan çocuklarının

yanmaz cadı tadını heyecanını içine bastırır

yabancı bir kültürün çılgın makyajında

sahte gülüşler ve kanlar ile maske takma bayramı

her gece ay eziyetinde kendi olmaltı Naci

kurt adam ısırıklarında gizlerdi

güçlü mü güçlü olma hayalini

korkularının gölgesinde

dile dökmek için aldattığı

tüm kişilerin kirli bir yüzüydü

vicdanının duvarları cadıların ateşle canlanan gözleriyle

oydular da oydular

her hüzne bir kovuk, her kovuğa bir mum

koydular da koydular

yakmak için günahlarını

 

Resim: “Black Cat At Halloween” by Deskridge (Deviant Art)

 

bir avm kafesinde

insanlar arasında doğdu

avamlığı oradan boşluk

deftere düştüğünde düz

takırtı biraz lakırdı gibi tok bir ses

dalga dalga yayıldı diğmalara

başını çevirip bu sesten önce 

telefonlarına gömülünce herkes 

yalnızlığa mahkum edildi Naci

devasa bir hayal gücü bahşedilmişti 

peçeteye kahve döken anyası 

hayal-gücü o kadar “şeydi” ki

o tutarsız “şeyi” içinde tutamadı

yaratılıştı taşan kahve telvesi fin-canında

hayatından kareler 

hatta dönüp duracak daireler

belirirken belli belirsiz 

kahve, sigara ve düş

göğsünde bir dağlanmaz delik

meme yerine kapuçino emdiği

karton bardaklı bir imparatorluk

varlık ve yokluk

sigaralar boyunca nefes

boğunca

içinde kavrulduğu kafes

dalları titrerken kafası dumanlı

hep bir eksik bulacaktı

kendinde çikolatalı bir delilik

 

Art: “Coffee and Cigarettes” by nobody-is-driving

naci kararlar alır

kararlar alır, o kadar alır ki

yer kalmaz yaşamaya

tükenir dimağ bütçesi

hiçbirini gerçekleştiremez

karalar bağlar

ucu ucuna

yetişir gün biterken

değişim dilinde ekşir

kozasından dışarı sıvazlanır

kelebek kovalar

kovalar dolusu kelebek

kedi düşlerinden yadigar

hani sorarım değişimi diye

kafka okur anlamadan

anlamadam naciyeye dönüşür debelenerek

bir kadın, bir erkek olarak

dövüştürür kristal

harika bir avize altında

çift cinsiyetli düşüncelerini

fark ettiği an,

seviştirir yaralarını

açılan bir yarık

elden fırlayan bir kalem

varlık dehlizi seçimlerde

bu-kalem-un gibi

serpilir tozdan kelimeler

istanbul şahittir ki

yarın başka olacağım

istanbul şahitti ki

bir-şey olacağım

ne-şey hem de ne-şey

yuvalanır elindeki kadeh

balıkçı kral kadar kısır

hicranı yatağına yatırır

sarılır günün çarşafına

birbirine bağlayarak kaçacak

kendi kendine yetebilme

kararlarıyla hırlar

sarkar düşünce

pencerelerinden

sevdiğinin gözlerine

anya yansır boşluğa

aman tanrım!

bu nasıl bir karar-tı

kar*anlık ışıl ışıl

 

Resim: Antony Gromley