bir bedeni diğerinden çıkarırken

diğeri hep diğeri 

boşluğun gözleri aşkın üzerinden yürüyor

hakikati ters çevirircesine hayatına kilitlediğin

aynaya karşılık gelen mi seni gören mi

çok sevme ama sevil e mi

senin için ölenlerin bahçesinde bileğine kadar toprak

paranın aşka çevrildiği atölyede eli ağzı bağlı

çiçek atıyor göğün işaret eden eli 

bazı bazı kaçamak bakışlar uyanışlar

bir bedeni diğerine çıkarırken 

devşirdiğin aklında kalanlar 

devşirirken bedeni beyazlaşan kırışan 

kokuyu ismi unutuyor da insan kendi elini

bir veya birkaç organı ödünç vermiş gibi

insanları unutmak için acı

acı lazım tekrar eden 

günahlara bitişmiş üşüyen

silkip atmak seni tutamayan bedeni

Görsel: Ettore Aldo Del Vigo

we never asked for it, but death came early

stains and color-depth here and there

on the fabrics of time, a severed head is a banner

on a cloth banner is a head, is a God

a repetition of the mind-body duality lit ablaze

mixing sanity with time and mimick with error

time travel is a state of mind without bays

have you thought about not existing?

before birth or after death

you’re part of whoever you’ve met

high as a meth-head, low as a fundamentalist

thinking diagonally pinned to the forehead

oozing blood is four-shadowing

Saint Veronica comes and wipes your sweat

dirt and blood, grinding-pride-grounding

everyone needs forgiveness-sweet

Image: The Veil of Saint Veronica

büyük ayaklarının içinden küçük ayaklar geçirdim

ölümü isteksizlikle boğdum

sıcağı camın dışında tuttuğum için kumruları

odalara saldılar

beyaza badala badala duvarlar

yalanlı ve ayıplı ellerimi beyaz dişlerimin

arasında tutuyorum aklımın ucundan

başka bir bahçeye açılmasın

beni zaman tırtıklarıyla çalanlar

atlıkarınca aklımda ısır ısır

ahlaksızlığımın tanımı her şeyin bana obje olması

sessiz kelimelere boğdukça 

bir cadının aya tutulmuş kalbiyim

kendimi döne döne 

güneşe şikayet ederek yakıyorum

niye hep kötülüklerimi hatırlıyorum?

iyi ayı balımı kim yedi de günah çıkarmaya

minbere çıkmış bir şaşkın oldum

durduk yere kendimi taşlatıyorum

görsel: Döbröntei Zoltán

my value shines invisible penniless

words are substitute prostitutes

for it is the face value, the penetrating sounds

my façade worth, fear fucks, and robs

some tokens, gold coins, different sides, but always two sides

of a coin, in the air and then ZZ 

whoever thinks “sleeps with monsters” Rich

the flip, the metallic feather taking wings, and the fall is inevitable

right into the mouth, stuck between the teeth

of a crocodile, erect, dangerously

the coined “I,” capitalist, objectifying

the person condensed and squeezed into

a tight whole grammatically

eaten and alive, Schrodinger’s pussy 

the crocodile tears 

us apart

part human, part animal, J’ai mal

pleasure is stolen, not earned

hisss

pleasure is bitten, not kissed

image: Midjourney / Cihan Yurdaün 

whoever is not a mind sucks me in

a beast-like thing

shaking off the past as residue

my resin, the end of the feathered glories

guilt-ridden always fear desire, they told

is stinking fleshy gunpowder

pinkish but explosive

BAM

as thoughts melt, I corporal

I, who live in the absence of a true life

turn to a black fiend, held tight, leashed

only as the night pushes in white on, white on

unleashed

youth is an accessory to death

a choking neckless to a dark mistress

slowly reeling me in breathless

confidently wordless, she grins and soothes

faces

wearing fur as a reminder of her fury

animal masking as unwinding, the mortal coil

an excuse to live and walk all walks of life

to wet reproduce nights

only to let me sip

mouth half full, half empty

I’m an apparatus

for the flesh-monger life 

who nudges me to the strenuous  

dark night of the soul

while it matters

saint something, say something

like me vile

whoever minds sucks me in

image: Julia Soboleva

bizi bir aile yapan şeyleri düşünüyorum bazen

birbirimizin gölgelerine takılıp çekildiğimizi ve yaşıyor gibi

karanlık bir ülkenin dizlerini kırıp bize eğilip bizi fark etmesini

diliyorum ki ölü anam ve mavi gözlü babamın tahayyülünde

bir huzurlu hayalete dönüşeyim, işini yapan, seven

yıllar geçtikçe görünmezliği ve içindeki kara balçığı artan

ama oradan buradan çalıntı, kiralık düşler ve hayal katili

memleket de bizi artık görür diye eridikçe ışık veren

tıkırtılarım duyulsun diye mutfağın kenarlarında kraldan kaçmış

kırıntılarını arayan, üfleyip püflemeyi nefes sanan bizi, ben

beyaz bir bankta kapkara bir aile portresi verirken ölüme

karşı gözlerimiz gün geçtikçe daha beyaz devşirildikçe

zamanın, anın dışına doğru savrulan bizi tahrik ediyorum

oysa çokluk eriyor, tekbir getiriyor, çokluktan, tek bir ben kalmış

öyle kopuk ve kanatları kırık, bir gülümse üzerimde örtü

beraber titriyoruz, herkesin herkesi herkes sandığından öteye