biliyorum kuşların uçuşundan seni

uzakları boynuna asmış yeşil sanki mavi

aralıyor belinden göğsüne su elleri

kanatlarından seni ruhuna soyarken

yaramaz çocuk maskelerin  makyajın

yüzü gülen okların uzak kelimelerin

bırakıp giderken seherde kupkuru

bir dağın başına eteklerin döne döne

ana rahmine koca boşluklarla imrenen

gözlerin sararken vücutların ardını

doğuruyor iri iri renk bulutları

altında sürüklenen güneşten turuncu ruhun

ve sen hiç tutmadığın kadar asılıyorsun

babanın beyaz saçlarına ölümü gizlediğin

annenin resmine, kaldırım taşlarına, yapraklara gülümsüyorsun kırlangıç gölgelerine

son dersine girmiş bir öğrenci

kızıl kızıl bakarken dönülmezin eşiğinde

şekli bir kızın şiiri kuşları çok sevmiş

başka yitenler aşklar kadar serçeler

kırmasan kalbini görsen camdan inceldikçe

kendi evin gibi ve köşelerindeki kristal örümceklerle

dans etsen üzerinde zaman kadar zulüm etmeden

bir düş diğerini kovalarken dua niyetine

göğe ruhunu katmış her kim baktıysa

Görsel: Franz Von Struck

 

 

kış günlerinin ucunda

böğürtlen yiyen birer çocuk

cemalinde ışıldayan kelebekler

dudaklar çarpıştıkça

dağılıyor zehirsiz kıvılcımlar

incileri çağlatan tebessüm

saflığın esmer hali eserken

tülleri aralayan gözlerde

kısılmış sonsuz çekingenliği

ahşap bir evin göl kıyısında

dalıyor saklı bir ormana

sarmaşıkları sıkıştırdıkça

koca kedilerin izlerine

tutunduğu dalla sevişmekten

nanesini bulmuş koala misali

usta bir karışım dilimizde 

eriyor sözcükleri sevdikçe

Görsel: Carlos Jacanamijoy “A La Hora de Hacer Los Instrumentos”

boyaların akıyor üzerime

sen hüznü seçtikçe

ve nafile bir nar ihtirasında

çoğalırken dokunduğun yerler

kiraz çiçekleri bahar maskeleri

iki insanın uçurumları 

tebessüme bitişik gölgelerde

açıyor ay yüzü sivri 

kan dili kalpten kalbe gece 

Görsel: Akseli gallen-Kallela “Aşıklar”

gel otur yanıma

sahilin incilerden belinde

çizelim ufuk çizgisini beraber

gece bizi öğütemeden

yeni yılı eskisinden

ayırmayacak kadar mavileşelim

iri ve sessiz

zamanın kum taneleriyle

burnumuzda tüten esrarın

içimize sinmeyen kokusu

gaibin denize açılan korkusu

dokunduğunda

ansızın yarılsa o çizgi

fosforlu sırılsıklam

bir çılgının çığlıkları olsak

göğe ölümünü sermiş sağır tanrıya

kırgın bir çift dost

yalan karanlık ardımızda kalsa 

yandığımız kadar

aydınlık

Resim: Devin Leonardi “Long Island kıyısında iki dost”   

 

sarı kenarlarıyla bir ev

düşün bedenin sanki

bir köşede

yıkılmak istemeyen

yeşil duvarlarında umutları

sıyrılmış yolun sardığı

hala gitmek istediğin yerler

o bel altındaki vitrinleri

camından yansıyan

bir zamanların arzuları

ciğerleri pembe

sırtını yasladığın kızıl dağlar

destur, cinlerine

kalp kalp ayırdığın odalar

göz kırparken iki göz

pencere dudak bükmüş

yalnızlığına resimler asmış

çerçeveler duvarlarında

sıkışırken zevkle ıslanıyor

yağmur dediğinle gelecek

paspasında küçük ölümlerin

yağdıkça önündeki tozlara

tanrının ip uçları

ışığı tutan yüzün, evin

buharlaşacak, yükseliyor

dokunabildiğine değer

ahşabında aşk ki

gıcırdıyor yürüdükçe sen

ah, kırma seni tutan kirişleri

sokağında tut beni sıkı

lambalar sönmeden

içimizde

gölge fırçasıyla yakın

Resim: A.J. Casson “Old Store at Salem”

günler geçerken dikilmemiş

gelinliklerden kadınlar

uykuya yatırıyor bez bebeklerini

gözlerin açılmamış, bitişik

sıcaklığında bir huzur hasıl

olur olmaz vehimlerin üzerinde

ya beni eskisi gibi sevmezse!

ve kırışıklıkların karmaşası

yüzüne vurduğunda yoksa 

kefili geçen günlerden dikilmemiş

yaralar açılırsa balık sırtında

çiçek çiçek kanayan

desenlerinde birini unutabilmenin

başkasının üzerine yaması yanık.

ağzı açık bağrına söz geçirmiş

sırf kadınlaştıkça kanmış adet

bizi dünyalardan ayıran gerçekçe

erkek dişleri kırık

o bembeyaz gelinlik umarsızlık

bulutların izinden akar gider

 

Resim: Gabriel Pacheco