boyaların akıyor üzerime

sen hüznü seçtikçe

ve nafile bir nar ihtirasında

çoğalırken dokunduğun yerler

kiraz çiçekleri bahar maskeleri

iki insanın uçurumları 

tebessüme bitişik gölgelerde

açıyor ay yüzü sivri 

kan dili kalpten kalbe gece 

Görsel: Akseli gallen-Kallela “Aşıklar”

gel otur yanıma

sahilin incilerden belinde

çizelim ufuk çizgisini beraber

gece bizi öğütemeden

yeni yılı eskisinden

ayırmayacak kadar mavileşelim

iri ve sessiz

zamanın kum taneleriyle

burnumuzda tüten esrarın

içimize sinmeyen kokusu

gaibin denize açılan korkusu

dokunduğunda

ansızın yarılsa o çizgi

fosforlu sırılsıklam

bir çılgının çığlıkları olsak

göğe ölümünü sermiş sağır tanrıya

kırgın bir çift dost

yalan karanlık ardımızda kalsa 

yandığımız kadar

aydınlık

Resim: Devin Leonardi “Long Island kıyısında iki dost”   

 

sarı kenarlarıyla bir ev

düşün bedenin sanki

bir köşede

yıkılmak istemeyen

yeşil duvarlarında umutları

sıyrılmış yolun sardığı

hala gitmek istediğin yerler

o bel altındaki vitrinleri

camından yansıyan

bir zamanların arzuları

ciğerleri pembe

sırtını yasladığın kızıl dağlar

destur, cinlerine

kalp kalp ayırdığın odalar

göz kırparken iki göz

pencere dudak bükmüş

yalnızlığına resimler asmış

çerçeveler duvarlarında

sıkışırken zevkle ıslanıyor

yağmur dediğinle gelecek

paspasında küçük ölümlerin

yağdıkça önündeki tozlara

tanrının ip uçları

ışığı tutan yüzün, evin

buharlaşacak, yükseliyor

dokunabildiğine değer

ahşabında aşk ki

gıcırdıyor yürüdükçe sen

ah, kırma seni tutan kirişleri

sokağında tut beni sıkı

lambalar sönmeden

içimizde

gölge fırçasıyla yakın

Resim: A.J. Casson “Old Store at Salem”

günler geçerken dikilmemiş

gelinliklerden kadınlar

uykuya yatırıyor bez bebeklerini

gözlerin açılmamış, bitişik

sıcaklığında bir huzur hasıl

olur olmaz vehimlerin üzerinde

ya beni eskisi gibi sevmezse!

ve kırışıklıkların karmaşası

yüzüne vurduğunda yoksa 

kefili geçen günlerden dikilmemiş

yaralar açılırsa balık sırtında

çiçek çiçek kanayan

desenlerinde birini unutabilmenin

başkasının üzerine yaması yanık.

ağzı açık bağrına söz geçirmiş

sırf kadınlaştıkça kanmış adet

bizi dünyalardan ayıran gerçekçe

erkek dişleri kırık

o bembeyaz gelinlik umarsızlık

bulutların izinden akar gider

 

Resim: Gabriel Pacheco

kırmızıyı canın yandığında gösterme sırf

başka günleri turuncu aksine karıştır

ağzında bir tat olsun güneşten

kar akşamlarında kalınlaşan o ihtimal

sabah ballansın darbelerle dişiliğinde

ger demirlerini yer ayır aralıklarla

ihmal ettiğin dünya dönerken edebiyle

ihtiyatlı bir nimete boyun eğmek kadar

hafiflik yok ilhamında damarlı renklenen

tut kopar istediğin ışık demetlerini

hak etmek diye bir şey yok zira

dalgaların önünde durmak delilik değil

fıtratında varsa büküldüğün kadar büyümek

zarafetini zayıflıkla karalama açıl

nazire edercesine kara deliklere

konuşmak için varlığı, yokluğunla anlaştın ya

dikenlerimden uzakta kaldı

tenin gergin ve parlak

yaralara derin özlemini göm ardıma

sırtımda ölümlü ayak izleri yürüsün

kırmızıyı canın yandığında gösterme sırf

seni sevecek daha çok ışık, daha çok ışık!

Resim: Egon Schiele “Totes Madchen”

 

varın nemli çeperinde

yosunlaşan avutulmaz hüzün

içimdeki kurumak bilmez

su birikintisi ve açık derisi

nefesinle dalgalandıkça

yansıyan düşlerin sini

tanrı yüzü demlerin

avuçlandıkça yitip giden