tanrının örtüsünü sıyırıp da ara ara

omuzlarını, bağrını, seven yerlerini görmüşcesine

utanarak, meyvelerini eteğinde toplasan

mutlu anları kendin yapabilsen boğdurmadan

kötülük dediğin nefsine, kara balık aklına

ışığı ağzınla yakalasan, göğü iradene iliştirebilsen

zamanın hamuruna hamdini katınca

Yunus’un taşıdığı odunlarla ısınırcasına

altınla öpebilsen kırdığın her şeyi

terse dönmeden kuyunun yegane nilüferi

tonlarca bulutu taşısa, renk tonlarınca aşkla

gözlerinin ferine batmadan dünya

gülerdin ya şarkıların arasına yarının tadını kattığında

incecikti gönlün iki yokluğun arasında geçerdi

bir iyiliği bin kişiye bölerdi

şimdi bir dağ ki kar tutmaz, ışık vurmaz

sırf görünmezlik, sırf görünmezlik

seni her saranı sevgili sanmak Naci

her dokunuşu arzuyla ve dünyanın sana yettiğiyle

sınanmak mavi ve altın dokunuşlar

arayışını unutmak arakladıklarıyla

kolların soluk rengi ölümsüzlüğüne körlük veren

o tüm sevgiler, sıvışmalar, sevişmeler

anan baban gibi sever sandıkların, kıtır kıtır

kutularında kırıldılar aklın nerde

sen hala kollara bağlanmış bir uşak gibi

emirlerini senin zevkin sanıyorsun

zaman gırtlağından boğazına zor geçiyor

büyüdükçe ölüm canlıymışsın ya

değerli ve büyülü hiç bir şey olmayacak hayatında

kopardığından başka unut patlamayı

dölün bitti fosforlu ışıldamayı olsa

olsa da sen anlamazsın artık, bırakılan

azsın çünkü diye azdın çünkü diye

yokluğa varamayacak kadar toktun

sürünmedin mülteci kamplarında, köprü altlarında

konteynırlarda yaşıyor birleşiyor depremler diye insanlar

yarıklar zevk değil hep, hatalarını hattatlar gibi düşün

öyle tahayyülün güzel işlesin altın varakların

kırıldıkça çoğalan bir tanrı sen misin?

neyi istedinse ya yarım ya da geç olacak

avucunda zamanı tut tutabilirsen

ananın rahmine zevke mi ölüme kıstırıldın

tuti dilli dildo

ayırt edemeyeceksin adsız kalmadıkça

sevdiğin midir düşmanın mı

senden başkası yaratmak isteyen?

kendini yedirme, bizim farkımız açlığımız

siyahla beyaz gibi değiliz

iki parti iki dam iki kadın yerine

tanrının organ mafyasının neşterleriyiz

zamanı kan kenarlarından kavrıyoruz

neşeni sev, acını da, avucunda sıvazla

Naci boyuna gelene, görünene kadar

hayatın kısa olduğunu gözümü kapadığımda

damağıma geçmiş takıldığını hatırlıyorum

seçim olacak

seçim arabalarının üzerinde başlarımız

sallanacak hem mutlu hem mutsuz

ileri geri, değişen olmayacak

aynı kalan olmadığı gibi

şeytanla karartma

açlığınla yaşat beni

kokular çağırsın renklerimizden

başın açıkta alnın kaşınıyor

saat başı bir çocuğun delikten geçiyor

birileri seni yazıyor kitaptan kitaptan

hatipten filmden yasaklı neşriyattan

imam bayıldı

patlamaz cızlar baruttan

kopya çekmişler,

“ahlaksız herif, zaafı var”

ağzı var yazıyor konuşuyor emiyor üflüyor

adres soruyorlar

apış arası sokak no 69

terbiyesiz dünya kurmuşlar

kuru kukuk kuşu kuru

yaşlar yanmış yanında

kurşun askerleri kurşuna dizenleri

vitrinlere dizerler dimdik

onlar bunları, israil filistini

rus ukraynayı, teröristler herkesi

sense öyle demokrat öyle özgür öldür diye

salyalı faydalı

sense kendi kendine

her sene bir yaş alarak çürümeye

çalışıyorsun eşantiyon adam

oysa almasan bir kahve, yemesen hamburger

ne güzel olacak

yaşlı başlı kaşlı elmas taşlı

iyi ki bir sarayın var içinde ve dışında

dilek taşı telaşı

alından iğne izleri karınca dua

“scan me”

lütfen bulun ve ayırın beni ayaklarıma

Yankılandığını biliyorum, odalarında huzur diye

Kara sarmaşıklı duvar kağıtlarının delisiyle

Ölümü tatmış gibi sevişmeyi kokladığını

Dilini unuttuğunu, bir hayvanı kurtardığında

Bir boşluğa hep gözün daldığında

Bir ses beklediğini, yüzeylerin parıldamasını isteğini

Rastgele gülümsemenin derini yüzüp göğe gerdiğini

Tanrını avucuna alıp dilini değdirdiğini

Seni getirecek yüzleri beklerken kendini

Zamanın çekirdeğini kırmışken yitirdiğini

Üzülemeyecek kadar ağırlaştığını

Suyunun gözlerimde dinlenmesinden biliyorum

İnadı kesip İsmail’i kurban etmen gerektiğini

deliydi ne yaptığını ne kendisi

ne biz bilirdik hani kediydik

bizim dilimiz acıtırdı

anlatamaz anlamazdık

al bayrağı sırtına dolayıp koştuğunda

alının tam orta yerinde bir mermi

yaşıyordu bile ölmeden

göremedik

düşman edilen çocukları denizde

temizledi kurşun asker

batar tabya ve demir dikenler

yıkadı ellerini ayaklarını sabunlarla

silahları karıştırdı Naci

orduda sevmediler hep yalandı diye

kuyruklu diye memleketi kurtar

dığını dağından sürdüğünü

unuttular iman tahtasındaki

mermiyi ve dua okuyan papazların

korkusunu ona sarıldığında

dinden çıkarcasına çağladı Anadolu

Naci’nin kıyafetleri boldu

büyük gelirdi ne tutsa tutsaklıktan

kursağında bir hürriyet kalmıştı

sarıldı ve aldı

görsel: Hans Larwin “Asker ve Ölüm”