deliydi ne yaptığını ne kendisi

ne biz bilirdik hani kediydik

bizim dilimiz acıtırdı

anlatamaz anlamazdık

al bayrağı sırtına dolayıp koştuğunda

alının tam orta yerinde bir mermi

yaşıyordu bile ölmeden

göremedik

düşman edilen çocukları denizde

temizledi kurşun asker

batar tabya ve demir dikenler

yıkadı ellerini ayaklarını sabunlarla

silahları karıştırdı Naci

orduda sevmediler hep yalandı diye

kuyruklu diye memleketi kurtar

dığını dağından sürdüğünü

unuttular iman tahtasındaki

mermiyi ve dua okuyan papazların

korkusunu ona sarıldığında

dinden çıkarcasına çağladı Anadolu

Naci’nin kıyafetleri boldu

büyük gelirdi ne tutsa tutsaklıktan

kursağında bir hürriyet kalmıştı

sarıldı ve aldı

görsel: Hans Larwin “Asker ve Ölüm”

yangın yerleri vücut parçaları

aşık insanın parmak uçları

havaya sıçrayan serçe

sigaranı bitir sarını aç

birçok kez sevdiğini düşündün Naci

bir çeşit işit tanrı sessizlik

sevildiğini, ölümlü yüzünden dirildiğini

kelinin yandığını harelendiğini

dumanlandın aklında

ama bırakamadın ki erilliğini

dilini çok kullandın diye

kızıl denizi ayırma görevi sende

kim inanacak sana

borcun kime

kumların üzerinde sende, sen de

söyle ufacık zaman dilimleri ne kar

ne de kum tanelerine sığıyor

hayal düzdüğün kanepede kandırılmak

aşk dediğin kayıp akıl sulu meyve ile

lekeli ise

ise senin isteklerin birçok yaşamı barındırıyor

çok da köhne ülkende dedi kahin

kül üfle kül nehrin zihnin

küçük derende, şilepler, kalyonlar, dev müzeler

içkin elinde

yüzdürme çaban, çok yaban ve yavan

sarı göl, sarı dudaklar kapalı

Naci ne zaman göreceksin kendini

ve sıkıştıracaksın dilberin gözüne kalbini

özünü ve zamanın tutamadığı kaşığı

ve içindeki aşk iksirini

dökülsün toprağa

görsel: Luca Boni “Siesta”

uçurtmanı ters tuttuğundan yerin

içine çekiyorlar seni

bu zevk değil

anca solucanca

kasığına kanca takılana kadar

sürünüyorsun kumca

inci toplayacağım diye daldığın

denizde tuz topakları ağzında

gözlerin hep kırmızı

kan besler gibi

kiraz tükürür halde uyumuyor

vicdanına asılanlara yüz vermiyorsun

“ben mi yarattım?”

kuş çok büyük çok zengin çünkü

yumurtaları almak için kesmeyeceğin

kaz yok ama anaların yavru keseleri

mezar taşları hepsinin

içinde bir kitap

sana bela okuyorlar

sevilmek zor iş, parayı yer yutar

nefsi kurutur çamaşır ipinde asar

kim sana gülüyor bilemezsin

nefesin kesilir

ölüyorum diyemezsin

gel çık gömüldüğün yerden

bir önceki şiire inan af dile

görsel: Joseba Eskubi “Insomnia”

Şiir olmadığını söylüyor. Çünkü çok insan duysun istiyor.

Şiiri hissetmek için ayda en az bin dolar gelir gerek. gelir gider. dolar boşalır.

Gerdeğe giremedikçe gergadanlaşan engerek, hepimiz ergen.

Buyuz, suyuz. İçiyorlar memelerinden.

Cennette bir nehir var ve Boğaziçi’nden geçiyor.

Şiiri anlamıyorlar çabuk gelsinler, boşalsınlar, bilsinler.

Minare dönsün dolaşsın, dikleşme, erkek egemen meme ucu.

Ahhh istiyorlar. İnleme. Kafalar yeter sanki….

Bir şey duyayım ve ağzım açık kalsın, aklımı çalıştırmayayım.

O zaman ağzına … yaparlar…

Güzel şeylerin hiçbiri şeyinden, Şeyhinden böyle değil.

Zamanı parçala, sür, macun o, bak saçların aklaşacak.

Sana kim yaklaşacak?

Tek bir adam gelsin, seni sürekli mutlu etsin, yok öyle şey Naci.

Eşcinselleri dövüyorlarmış, inananları bilmeden seviyorlarmış.

O da değişir. Gözü mor bir insan kalır.

Biz başörtüsünü de saçı da seviyorduk. Sınıfımda hepsi insandı.

Kim kırdı?

Dilim cop olsa da vursam her birinize. en çok da küçük kendime.

Tanrının umurunda değil belli… istersen elli, ister yüz, istersen boğul.

Allah bir kanat vermiş. Hiçbirimiz bulamıyoruz uçmadan.

İnancın atlayışı, Kierkegaard bahçesinde kalmış…

Madam, madem çikolatanız Madlen, biraz zevk verseniz.

Keyif gözünün yağı, kalbinin nasırı…

Sen hiçbir şey yapma, her şey sana gelsin…

Yok ya Naci?  Ne ala, memleket…

görsel: “Ember Two” by Graham Dean

çıkarın bıçakları

adam kucağında gözü yolda

can verecek İsa Efendi

kan çiçeklerine toprak kâse az şarap

tas tamam yusyuvarlak

ölüyor ölüyor koşun odaya

karısıdır anasıdır bilemeyiz bir kadındır

bıçak sırtı

sırat köprüsü

kırıldı kıralacak

bacakları ayrılacak

hep bir kadının gömüldüğü

yerlerde biten ağaçlardan

saplar saplar

kim bilir Naci onlara ne yapmış

ihanet ettiğini eteği

ütülerken etinin üzerinde

BoDoSlama başkan

zincir, takoz ve otuz bir adet çekme halatı

kurtarmaya gidiyoruz

anam yangın yeri

babamı zor çıkarırdık

geri koyamıyoruz

morgda bir çekmece açılmış

oraya gitmeyecek ya sözde

koltukta taklit etmek için

yüzünü üzgün kılıyor

bebek teni kadavra

salmış kendini hale bak

arası muşta

apış arası arayışta

tüm kadınlardan bir bıçak

bizim hüzünlerin hanım efendisi

öcünü alıyor bileyerek dilini

konuşuyor da konuşuyor

ayrılıktan sözünü kim kesecek

çıkarın bıçakları

Görsel: “Our Lady of Sorrows” by Pauola Rego